Weksle własne są instrumentami finansowymi, które pełnią rolę zobowiązań krótkoterminowych dla emitentów. W praktyce oznacza to, że osoba lub firma, która wystawia weksel, zobowiązuje się do zapłaty określonej kwoty w przyszłości, co stanowi dług w krótkim okresie. Weksle te są często wykorzystywane w transakcjach handlowych, jako forma zabezpieczenia płatności oraz jako narzędzie finansowego wsparcia w sytuacjach kryzysowych. W praktyce, przedmiotowe weksle mogą być stosowane do regulowania zobowiązań wobec dostawców czy innych wierzycieli. W polskim prawie wekslowym, regulowanym przez Ustawę z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe, określone są zasady dotyczące obiegu weksli, ich ważności oraz odpowiedzialności osób podpisujących. Dzięki swojej elastyczności, weksle własne mogą być również wykorzystywane w ramach strategii zarządzania płynnością finansową przedsiębiorstw, umożliwiając przedsiębiorcom łatwiejszy dostęp do kapitału.
Pojęcia inwestycji krótkoterminowych oraz długoterminowych odnoszą się do różnych rodzajów aktywów, które przedsiębiorstwa mogą nabywać w celu generowania zysków. Inwestycje krótkoterminowe to aktywa, które są kupowane z zamiarem ich sprzedaży lub wykorzystania w krótkim okresie, zazwyczaj do jednego roku. Przykładami mogą być papiery wartościowe, które przedsiębiorstwa planują sprzedać w celu uzyskania natychmiastowego zysku. Z kolei inwestycje długoterminowe to te, które mają na celu przynoszenie korzyści przez dłuższy czas, jak nieruchomości czy maszyny produkcyjne. Weksle własne nie mogą być klasyfikowane ani jako inwestycje krótkoterminowe, ani długoterminowe, ponieważ są to instrumenty zobowiązaniowe, a nie aktywa. Ponadto, kapitały własne odnoszą się do wartości, która pozostaje dla właścicieli po odjęciu zobowiązań od aktywów przedsiębiorstwa. Jest to istotny wskaźnik stabilności finansowej firmy, który nie ma bezpośredniego związku z wekslami własnymi. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwego zarządzania finansami przedsiębiorstwa oraz dla podejmowania przemyślanych decyzji inwestycyjnych. Typowe błędy myślowe w tym kontekście obejmują mylenie pojęć długoterminowych i krótkoterminowych z klasyfikacją aktywów i zobowiązań, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków na temat struktury finansowej przedsiębiorstw.