Rezerwy to zobowiązania, których termin wymagalności lub kwota nie są pewne, co czyni je kluczowym elementem w rachunkowości finansowej. Zgodnie z Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) 37, rezerwy są uznawane, gdy istnieje zobowiązanie, które jest niepewne, a jego oszacowanie jest uzasadnione. Przykładem może być rezerwa na zobowiązania związane z gwarancjami, gdzie przedsiębiorstwo nie jest pewne, ile reklamacji zostanie zgłoszonych w przyszłości oraz jakie będą z nimi związane koszty. W takich przypadkach, firmy powinny szacować możliwe zobowiązania i tworzyć rezerwy na podstawie najlepszej dostępnej wiedzy oraz doświadczeń z przeszłości. Praktyka ta jest zgodna z zasadą ostrożności, która nakazuje, aby nie przewidywać zysków, ale uwzględniać potencjalne straty. Właściwe zarządzanie rezerwami jest istotne dla transparentności finansowej oraz stabilności wyników finansowych przedsiębiorstwa.
Zobowiązania, których termin wymagalności lub kwota nie są pewne, nie mogą być utożsamiane z roszczeniami spornymi. Roszczenia sporne dotyczą sytuacji, w których istnieje niepewność co do tego, czy dane zobowiązanie będzie w ogóle egzekwowane, a także mogą być związane z kontrowersjami prawnymi. Takie roszczenia mogą być w sporze między dwiema lub więcej stronami, co skutkuje brakiem pewności co do ostatecznego wyniku. Z kolei rozrachunki są bardziej związane z bieżącymi transakcjami i niepewności związanymi z terminami płatności, a nie z oszacowaniem przyszłych zobowiązań. Ostatecznie, chociaż roszczenia są związane z pewnymi zobowiązaniami, nie dotyczą one niepewności co do kwoty lub terminu, co różni je od rezerw. Typowym błędem jest mylenie tych terminów oraz nieuznawanie znaczenia rezerw w kontekście konieczności szacowania przyszłych zobowiązań, co może prowadzić do niepełnych lub nieprawidłowych sprawozdań finansowych. Wiedza na temat zasadności tworzenia rezerw jest kluczowa w ochronie interesów firmy oraz jej inwestorów.