Zobowiązania z tytułu dostaw i usług, które są wymagalne w okresie dłuższym niż 12 miesięcy, powinny być klasyfikowane jako zobowiązania długoterminowe. Zgodnie z Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) oraz Krajowymi Standardami Rachunkowości, zobowiązania dzielą się na krótkoterminowe i długoterminowe w zależności od terminu ich wymagalności. Krótkoterminowe zobowiązania to te, które muszą być uregulowane w ciągu 12 miesięcy, natomiast długoterminowe obejmują zobowiązania o dłuższym okresie. Przykładem mogą być umowy leasingowe, gdzie zobowiązania są spłacane przez okres kilku lat. Klasyfikacja zobowiązań jest kluczowa dla analizy finansowej, ponieważ pomaga inwestorom i analitykom ocenić płynność finansową przedsiębiorstwa i jego zdolność do pokrycia zobowiązań. Wyodrębnienie zobowiązań długoterminowych w bilansie wpływa również na wskaźniki finansowe, takie jak wskaźnik zadłużenia czy wskaźnik płynności.
Zarówno zobowiązania finansowe, podatkowe, jak i krótkoterminowe są klasyfikowane według różnych kryteriów, które jednak nie pasują do charakterystyki omawianego pytania. Zobowiązania finansowe, na przykład, obejmują długi, które są związane z instrumentami finansowymi, takimi jak obligacje czy kredyty. Klasyfikacja tych zobowiązań nie jest oparta jedynie na terminie wymagalności, ale również na ich charakterze i celu, co wprowadza dodatkowe złożoności w analizie. Zobowiązania podatkowe, z drugiej strony, dotyczą zobowiązań wobec organów podatkowych, które zazwyczaj są regulowane w krótkim okresie, co również nie odnosi się do kontekstu pytania. W przypadku zobowiązań krótkoterminowych, są to zobowiązania, które przedsiębiorstwo musi uregulować w ciągu najbliższych 12 miesięcy, co wyklucza możliwość ich klasyfikacji jako długoterminowe. Kluczowym błędem myślowym w tej kwestii jest mylenie terminologii oraz zrozumienie, że klasyfikacja zobowiązań w bilansie ma znaczący wpływ na ocenę sytuacji finansowej firmy. Niezrozumienie różnicy między zobowiązaniami krótkoterminowymi a długoterminowymi może prowadzić do błędnych decyzji inwestycyjnych oraz niewłaściwej oceny ryzyka finansowego.