Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Wybór charakterystyki mikrofonu to coś, co często bywa lekceważone, a przecież ma kluczowe znaczenie dla jakości dźwięku na scenie. Charakterystyka dookólna wydaje się na pierwszy rzut oka wygodna, bo zbiera wszystko z każdej strony, ale właśnie to jest jej największy minus w zastosowaniach scenicznych – mikrofon nie odróżnia, czy dźwięk pochodzi od wokalisty, czy od monitora, więc sprzężenia pojawiają się szybko i są trudne do okiełznania. Z mojego doświadczenia wynika, że dookólne mikrofony sprawdzają się w studiach nagraniowych, gdzie warunki są kontrolowane, ale na scenie to ryzyko niepotrzebnych problemów. Charakterystyka ósemkowa też nie jest idealna – taki mikrofon zbiera dźwięk z przodu i z tyłu, a więc monitor ustawiony centralnie przed statywem wciąż będzie wpadał w obszar czułości mikrofonu. Najczęściej używa się ich do bardziej specjalistycznych zadań, np. nagrywania instrumentów stereo, gdzie ta cecha jest zaletą, ale na scenie wokalnej powoduje więcej kłopotów niż pożytku. Superkardioida niby wydaje się jeszcze lepsza, bo jeszcze bardziej tłumi dźwięki z boku, ale tu pojawia się haczyk – mikrofony superkardioidalne mają dodatkowy 'ogon' czułości bezpośrednio z tyłu, gdzie często ustawiony jest właśnie monitor. To bywa mylące, bo ludzie myślą, że im węższa charakterystyka, tym lepiej, ale tak naprawdę można sobie tylko pogorszyć problem sprzężeń, zwłaszcza przy klasycznym ustawieniu monitora centralnie za mikrofonem. W praktyce na większości scen sprawdza się po prostu kardioida, bo ona najlepiej odcina sygnał z tyłu, gdzie stoi monitor, a jednocześnie pozostaje wygodna w użytkowaniu dla wokalisty – nie trzeba mikrofona trzymać perfekcyjnie na wprost ust, żeby uzyskać dobry sygnał. Warto pamiętać, że błędem jest kierowanie się samą 'teoretyczną' selektywnością charakterystyki, bez uwzględnienia faktycznego ustawienia sprzętu na scenie – i to najczęściej prowadzi do złych decyzji.