Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

W elektroakustyce jest sporo pojęć i parametrów, które mogą się mylić, zwłaszcza na początku nauki. Całkowite zniekształcenia harmoniczne (THD) to zupełnie inny parametr – określa, ile sygnału na wyjściu sprzętu to niepożądane harmoniczne, które pojawiają się na skutek nieliniowości urządzenia. THD podaje się w procentach i im niższa ta wartość, tym sygnał jest bardziej „czysty”, ale nie ma to bezpośredniego związku z poziomem szumów tła. Z kolei zakres częstotliwości przenoszonych przez głośnik mówi o tym, jak „szeroko” urządzenie jest w stanie odtworzyć dźwięki – od najniższych do najwyższych tonów. To ważne przy odsłuchu muzyki, ale nie mówi nic o obecności lub braku szumów. Maksymalna moc sygnału, z jaką może pracować głośnik, to następny osobny parametr – tu chodzi o wytrzymałość sprzętu na duże poziomy sygnału, by nie doszło do jego uszkodzenia, nie dotyczy to jakości samego dźwięku w kontekście szumów. Bardzo często osoby zaczynające przygodę z elektroakustyką wrzucają wszystkie te pojęcia do jednego worka, ale to błąd. SNR (czyli stosunek sygnału do szumu) skupia się wyłącznie na relacji między „tym, co chcemy usłyszeć”, a szumami, które zawsze w jakiejś ilości występują w sprzęcie elektronicznym. Profesjonaliści zawsze rozróżniają te parametry, bo każdy z nich odpowiada za zupełnie inne aspekty pracy urządzenia. Moim zdaniem, największy problem pojawia się właśnie wtedy, gdy pomyli się SNR z THD – oba mają wpływ na jakość, ale mierzą zupełnie co innego. Warto więc na spokojnie nauczyć się rozróżniać te pojęcia, bo później przy praktyce w terenie czy studiu takie podstawy naprawdę mocno pomagają w wyborze i obsłudze sprzętu.