Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Często zdarza się, że osoby zaczynające przygodę z dźwiękiem mylą charakterystyki kierunkowe mikrofonów, szczególnie w kontekście nagłaśniania instrumentów na scenie. Mikrofon dookólny wydaje się wygodny, bo teoretycznie zbiera wszystko z otoczenia, ale właśnie o to w nagłośnieniu gitary nie chodzi – zamiast selektywnego dźwięku wzmacniacza gitara zginęłaby w szumie scenicznym. Dookólna charakterystyka sprawdza się raczej w nagraniach ambientu lub tam, gdzie zależy nam na naturalnym oddaniu przestrzeni, a nie na wyizolowaniu konkretnego źródła. Jeśli chodzi o mikrofony ósemkowe, ich specyfika polega na zbieraniu dźwięku z przodu i z tyłu, a wycinaniu boków. Taka konstrukcja jest świetna w studiu do technik stereofonicznych (np. blumlein czy M/S), ale w warunkach koncertowych prowadziłaby raczej do zbierania niepotrzebnych odbić z tylnej części sceny, co bardzo utrudnia czyste nagłośnienie gitary. Hiperkardioida wydaje się kusząca, bo ma jeszcze węższy przód niż kardioida, ale posiada charakterystyczny „ogon” z tyłu, przez co część dźwięków z tylnej części sceny może się przedostać do miksu. W praktyce na scenie ten typ mikrofonu rzadko jest stosowany do wzmacniaczy gitarowych, częściej przy wokalach w bardzo głośnych warunkach lub przy perkusji, gdzie trzeba jeszcze mocniej wyciąć sąsiadujące źródła. Wiele osób sądzi, że im szersza lub węższa charakterystyka, tym lepiej – niestety, w nagłaśnianiu gitar liczy się kompromis: odpowiednia selektywność, kontrola nad sprzężeniami i komfort pozycjonowania mikrofonu. Z mojego doświadczenia większość profesjonalistów wybiera kardioidy nie bez powodu – to najstabilniejsze i najbardziej przewidywalne rozwiązanie w typowych warunkach scenicznych.