Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Często można spotkać się z nieporozumieniem dotyczącym liczby filtrów o liniowym zboczu w semiparametrycznym korektorze, bo temat brzmi dość technicznie. Wiele osób myśli, że wystarczy jeden filtr – zazwyczaj górnoprzepustowy – ale to za mało, by realnie kontrolować całe pasmo przenoszenia sygnału audio. Taki pojedynczy filtr pozwoli wyciąć niepożądane niskie częstotliwości, jednak bez filtru dolnoprzepustowego wciąż mogą nam uciekać niechciane zakłócenia w zakresie wysokich tonów, co w praktyce bywa bardzo problematyczne, zwłaszcza przy nagrywaniu dynamicznych źródeł dźwięku. Z kolei wybór trzech czy czterech filtrów sugeruje myślenie typowe dla pełnych korektorów parametrycznych – gdzie oprócz filtrów krańcowych (czyli HPF i LPF) są także filtry środkowe (np. pasmowo-przepustowe lub półkowe), które służą do bardziej precyzyjnej korekcji wybranych fragmentów pasma. W semiparametrycznym korektorze jednak standardem jest tylko para filtrów liniowych – to pozwala zachować prostotę obsługi i jednocześnie efektywnie wycinać niepożądane fragmenty widma, zgodnie z praktyką stosowaną w studiach nagraniowych czy podczas miksowania na żywo. Branżowe dobre praktyki (np. wg zaleceń producentów konsolet i procesorów dźwięku) skupiają się na minimalizmie – dwa filtry liniowe są wystarczające dla podstawowej kontroli pasma. Z mojego doświadczenia wynika, że błędy wynikają głównie z mylenia rodzajów filtrów lub pojęcia „semiparametryczny” z „parametrycznym”, gdzie faktycznie filtrów może być więcej i mogą mieć bardziej zaawansowane możliwości strojenia. W semiparametrycznych korektorach jednak chodzi właśnie o tę podstawową parę: filtr górnoprzepustowy i dolnoprzepustowy – ich użycie to taka branżowa klasyka i najlepsza praktyka, którą polecam zapamiętać.