Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Analizując różne opcje nagłośnienia, łatwo pomylić funkcje poszczególnych sekcji głośnikowych, zwłaszcza jeśli ktoś nie miał okazji rozkładać dźwięku na szerokiej scenie. Termin backfill odnosi się do głośników skierowanych ku tyłowi, często wykorzystywanych do dopełnienia dźwięku na tyle sali lub dla osób obsługujących wydarzenie za sceną, absolutnie nie nadają się do wypełniania pierwszej strefy pod sceną. Downfill z kolei to rozwiązanie stosowane, gdy główne zestawy nagłośnieniowe zawieszone są wysoko – wtedy sekcja downfill doświetla najbliższe scenie rzędy kierując dźwięk w dół, jednak w praktyce nie pokrywa w pełni szerokości sceny i nie rozwiązuje problemu braku dźwięku centralnie pod sceną, szczególnie przy bardzo szerokich scenach. Natomiast centerfill często mylony jest z frontfillem, ale ma swoje specyficzne zadanie – jest to punktowy głośnik umieszczony centralnie, zwykle stosowany w dużych systemach arenowych do wsparcia centralnego pasa widowni, ale nie pokrywa szerokości pod całą sceną. Typowym błędem jest także przekonanie, że wystarczą same główne zestawy L i P, a reszta to dodatki 'na bogato', podczas gdy właśnie frontfill rozwiązuje kluczowy problem braku równomiernego pokrycia dźwiękiem w pierwszych rzędach na szerokiej scenie. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących realizatorów opiera się na założeniu, że im więcej mocy z boków, tym lepiej, pomijając fakt, że fale dźwiękowe z dużych systemów mają z natury ograniczone pokrycie w osi sceny. Dlatego w dobrych praktykach nagłośnieniowych standardem jest stosowanie frontfilli jako uzupełnienia głównego systemu, by publiczność blisko sceny słyszała dźwięk równie dobrze, jak osoby dalej.