Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

W pytaniu chodzi o to, jak zmiana poziomu ciśnienia akustycznego wpływa na odbiór różnych zakresów częstotliwości w muzyce, a konkretnie – które z nich ulegają osłabieniu w odbiorze, kiedy dźwięk jest cichszy. Często spotykaną pomyłką jest założenie, że tylko wysokie częstotliwości słabną (co sugeruje, że np. basy zawsze się przebijają, a soprany znikają), albo że tylko środek pasma zostaje osłabiony, co również nie znajduje potwierdzenia w badaniach psychoakustycznych. W rzeczywistości ludzki słuch jest najbardziej czuły w paśmie środkowym, czyli w zakresie około 1–4 kHz, dlatego właśnie ten fragment pasma najmniej traci na słyszalności przy niskim poziomie głośności – i to jest od dawna obiektem różnego rodzaju testów branżowych, chociażby opisanych przez Fletchera i Munsona. Z mojego punktu widzenia, błędne założenia wynikają najczęściej z tego, że słuchacze utożsamiają „moc” lub „tłustość” dźwięku z basem, a „jasność” z sopranami, nie uwzględniając specyfiki ludzkiej percepcji. W rzeczywistości – jak pokazują krzywe izofoniczne – zarówno najniższe, jak i najwyższe częstotliwości stają się wyraźnie mniej odczuwalne przy cichym słuchaniu, podczas gdy średnie tony utrzymują się na względnie wyrównanym poziomie. To trochę mylące, szczególnie jak ktoś zaczyna przygodę z akustyką i nie zna jeszcze tego efektu. W praktyce, jeśli nagranie wydaje się zbyt płaskie lub „cienkie” na niskiej głośności, to właśnie przez to, że skraje pasma są mniej słyszalne – i dlatego powstały technologie takie jak loudness. Tak działa ludzka percepcja i warto mieć tego świadomość, bo to podstawa np. do świadomego ustawienia korektorów czy przemyślanego masteringu utworów. Zdecydowanie nie należy więc skupiać się tylko na jednym fragmencie pasma, lecz rozumieć, że osłabienie dotyczy zarówno niskich, jak i wysokich częstotliwości.