Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Jeżeli spojrzymy na dostępne odpowiedzi, pojawia się kilka typów korektorów, ale tylko jeden z nich rzeczywiście umożliwia precyzyjne, praktyczne strojenie całego systemu nagłośnieniowego w realnych warunkach akustycznych. Dwuklawowy korektor, czasem zwany też tonkontrolą, raczej znajdziemy w prostych sprzętach konsumenckich, radiomagnetofonach czy niektórych wzmacniaczach domowych – pozwala on na ogólne podbicie lub osłabienie basów i sopranów, ale nie nadaje się do poważnej pracy w warunkach scenicznych. Taki korektor jest zdecydowanie zbyt mało szczegółowy i nie pozwala rozwiązać specyficznych problemów akustycznych danej sali czy sceny. Oktawowy korektor graficzny to już lepszy wybór – dzieli pasmo na 10-12 szerokich pasm, więc daje trochę więcej kontroli, ale ciągle nie jest wystarczająco precyzyjny, żeby skutecznie eliminować rezonanse czy kontrolować specyficzne podbarwienia. W praktyce, przy strojeniach systemów koncertowych, używa się go sporadycznie – głównie do bardzo ogólnego kształtowania brzmienia, np. w mniejszych instalacjach. Korektor kwartowy (z filtrami co pół oktawy) jest jeszcze dokładniejszy niż oktawowy, ale i tak nie pozwala na taką precyzję, jaką daje korektor tercjowy. Z mojego doświadczenia można go spotkać w starszych systemach lub tam, gdzie nie ma potrzeby bardzo precyzyjnego dopasowania. Częsty błąd myślowy to przekonanie, że im mniej pasm, tym łatwiej – a w rzeczywistości, przy pracy live, często to właśnie szczegółowość korektora decyduje o powodzeniu całej realizacji. Dlatego w branży nagłośnieniowej, gdy chodzi o sumę FOH, praktycznie zawsze wybiera się korektor tercjowy – jedyny umożliwiający precyzyjne i skuteczne strojenie systemu do warunków akustycznych danej sali.