Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

W technice nagłośnieniowej bardzo często pojawiają się błędne wyobrażenia na temat zastosowania limitera. Często myli się go z korektorami czy kompresorami, co prowadzi do nieporozumień na etapie konfiguracji systemu audio. Limiter nie służy do kształtowania brzmienia poprzez korekcję barwy, dlatego nie używa się go do korekcji nagłośnienia – za to odpowiadają różnego rodzaju equalizery i filtry, które pozwalają na precyzyjne dostosowanie pasma częstotliwości do akustyki sali czy wymagań artystycznych. Z kolei kompresja sygnałów mowy to domena kompresora, który redukuje dynamikę sygnału, sprawiając, że ciche fragmenty robią się głośniejsze, a głośne – mniej agresywne. Limiter to nie to samo co kompresor, choć oba te procesory dynamiki mają podobny „warsztat pracy” – różni je jednak intensywność działania i cel użycia. Zwiększanie dynamiki werbla również nie jest zadaniem limitera – wręcz przeciwnie, limiter ogranicza szczyty sygnału, przez co może spłaszczyć dynamiczne uderzenia, jeżeli zostanie ustawiony zbyt agresywnie. Typowym błędem jest przekonanie, że limiter upiększa czy dodaje energii instrumentom – on wyłącznie strzeże, żeby poziom wyjściowy nie przekroczył ustalonego pułapu. Moim zdaniem, takie zamieszanie bierze się stąd, że w praktyce studyjnej czy scenicznej korzysta się z wielu urządzeń na raz i łatwo pogubić się, co za co odpowiada. Dla profesjonalistów kluczowe jest rozróżnianie roli poszczególnych narzędzi – limiter to nie kreator brzmienia, tylko gwarant bezpieczeństwa i kontroli nad poziomem sygnału.