Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Widziane na pozostałych rysunkach konfiguracje subbasów to typowe przykłady innych, często spotykanych, ale mniej kierunkowych układów. Trójkątny układ (jak na pierwszym rysunku) bywa używany w instalacjach stałych lub przy próbie uzyskania szerszego pokrycia basem, ale nie oferuje możliwości skutecznego ukierunkowania propagacji niskich częstotliwości. Z kolei liniowy układ równoległy, gdzie kolumny stoją obok siebie na jednej linii (jak na drugim rysunku), jest bardzo intuicyjny, lecz nie wykorzystuje fizycznych właściwości propagacji fal dźwiękowych do kształtowania wiązki. W praktyce prowadzi to do szerokiego rozlewania się basu na boki i do tyłu, co często powoduje problemy ze sprzężeniami na scenie i trudności z kontrolą niskiego pasma. Układ półokrągły (trzeci rysunek) zaś, przeznaczony jest najczęściej do sytuacji, w których chcemy uzyskać bardzo szerokie nagłośnienie niskich częstotliwości na dużym obszarze – na przykład podczas eventów plenerowych, ale również nie zapewnia typowego efektu kierunkowego, jaki daje układ END FIRE. Typowym błędem jest przekonanie, że „im szerzej, tym lepiej”, albo że ustawia się subbasy pod kątem do widowni, by lepiej „rozlać” bas. W rzeczywistości tylko liniowy układ END FIRE, z odpowiednimi opóźnieniami między kolumnami ustawionymi jedna za drugą w osi do widowni, pozwala precyzyjnie kształtować kierunek propagacji dźwięku w niskim paśmie. Tylko wtedy można mówić o skutecznym tłumieniu tylnego pola i uzyskiwaniu efektu kierunkowości zgodnie z wymaganiami profesjonalnych systemów nagłośnieniowych.