Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Podczas pracy z mikrofonami o charakterystyce hiperkardioidalnej bardzo łatwo popełnić błąd, kierując się intuicją zamiast zrozumienia technicznych właściwości tej charakterystyki. Wiele osób sądzi, że najbezpieczniej postawić monitor bezpośrednio na wprost mikrofonu albo pod kątem 90°, bo to wydaje się „na boku”, ale w rzeczywistości mikrofony hiperkardioidalne mają swoje „martwe strefy” nieco gdzie indziej. Kąt 45° jest miejscem o dość wysokiej czułości, więc monitor ustawiony tam będzie łatwo wychwytywany przez mikrofon, co zwiększa ryzyko sprzężeń, zwłaszcza przy głośnym odsłuchu. Kąt 90°, czyli dokładnie z boku, również nie jest optymalny, bo hiperkardioida ma wciąż sporo czułości w tym miejscu – to różni ją od klasycznej superkardioidy czy kardioidy, gdzie „boki” są bardziej wygaszone, ale i tak nie jest to najniższy punkt czułości. Kąt 180°, czyli ustawienie monitora bezpośrednio za mikrofonem, to jeden z najgorszych możliwych pomysłów – hiperkardioida ma w tej osi wyraźny „ogon” czułości, co wyłapuje dźwięk z tyłu mikrofonu dość mocno i prowokuje sprzężenia. Właśnie przez takie uproszczenia i brak znajomości wykresów charakterystyk mikrofonów często spotyka się na scenie źle ustawione odsłuchy i niepotrzebne problemy z akustyką. Kluczem jest zawsze sprawdzić wykres polarny konkretnego modelu mikrofonu i pamiętać, że minimum czułości dla hiperkardioidy to około 110° – w praktyce ustawić tam monitor i mieć święty spokój z piszczeniem. To rozwiązanie, które wypracowali praktycy i potwierdzają wszystkie poważne podręczniki realizacji dźwięku.