Kwalifikacja: AUD.07 - Realizacja nagłośnień

Wiele osób, które dopiero zaczynają przygodę z nagłośnieniem, często zakłada, że wystarczy podłączyć gitarę basową długim przewodem typu TRS-TRS albo użyć jakiegoś dodatkowego miksera czy nawet splitterów mikrofonowych. Niestety, takie podejście najczęściej prowadzi do sporych problemów z jakością sygnału. Przewód TRS, mimo że wygląda na solidny i czasem bywa stosowany na krótkich odległościach, nie jest przystosowany do przesyłania sygnału niesymetrycznego na tak dużą odległość jak 40 metrów – szumy, zakłócenia elektromagnetyczne i znacząca utrata dynamiki to praktycznie gwarantowany efekt. Splitter mikrofonowy służy do rozdzielania sygnału mikrofonowego, a nie do konwersji impedancji czy symetryzacji sygnału, więc nie rozwiązuje tutaj żadnego z problemów z gitarą basową; to się po prostu nie sprawdzi, bo sygnał instrumentalny dalej pozostaje niesymetryczny i nieprzystosowany do wejścia mikrofonowego miksera. Stosowanie dodatkowego miksera fonicznego w tej sytuacji jest trochę przerostem formy nad treścią i raczej nie jest spotykane w profesjonalnej praktyce. Po pierwsze wymaga dodatkowego okablowania, konfiguracji i zasilania, po drugie – nie rozwiązuje samego problemu przesyłania sygnału na duże odległości bez utraty jakości. Często widuję też, że osoby nieświadome różnic w impedancji czy poziomach sygnału próbują podłączyć gitarę bezpośrednio do wejścia mikrofonowego przez różne przejściówki – niestety, w efekcie pojawia się cichy, zniekształcony dźwięk. Najlepszą i najbardziej niezawodną praktyką branżową pozostaje zastosowanie Di-Boxa, który nie tylko symetryzuje sygnał, ale też dostosowuje poziom i impedancję, pozwalając na łatwą i profesjonalną integrację instrumentów z systemami nagłośnienia – szczególnie na dużych scenach i przy długich trasach sygnałowych.