Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

W przypadku pracy z dźwiękiem cyfrowym łatwo pomylić różne pojęcia związane z poziomem sygnału. Obniżenie średniego poziomu nagrania albo szczytowego poziomu o 3 dB to zupełnie inne operacje, często stosowane jako element kreowania dynamiki, ale nie są to metody normalizacji rozumianej przez profesjonalistów. Podnoszenie poziomu tak, żeby wartość średnia osiągnęła 0 dBFS, jest niemożliwe i niepraktyczne, bo wtedy większość nagrania zostałaby przesterowana — dźwięki przekroczyłyby zakres cyfrowy i pojawiłyby się zniekształcenia. To typowy błąd polegający na myleniu poziomu szczytowego (peak) z poziomem średnim (RMS lub LUFS). W branży istotną różnicą jest to, że normalizacja szczytowa nie narusza relacji między głośniejszymi i cichszymi fragmentami — po prostu cały materiał jest przenoszony w górę, aż najwyższy szczyt dotknie ustalonej granicy, zwykle 0 dBFS. Takie podejście pozwala bezpiecznie przygotować ścieżki do dalszej obróbki, miksu lub publikacji, bez ryzyka clippingu. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób wchodzi na minę, patrząc tylko na średnią głośność albo automatycznie ściszając materiał, nie rozumiejąc, że w tym wypadku chodzi o relację do absolutnego maksimum poziomu sygnału. Najlepiej myśleć o normalizacji szczytowej jako o narzędziu, które daje pewność, że nasz plik nie przekroczy cyfrowego sufitu, a przy tym nie psuje całej dynamiki nagrania. Dobre praktyki branżowe jasno rozdzielają te operacje, dlatego jeśli zależy nam na właściwym przygotowaniu audio, trzeba znać różnicę między normalizacją szczytową, a innymi sposobami regulacji poziomu.