Rozszerzenie CD Text jest dokładnie tym, co pozwala na zapisanie dodatkowych informacji tekstowych na płycie CD-Audio. Chodzi tu głównie o dane takie jak tytuły utworów, nazwy wykonawców, albumów czy nawet krótkie opisy. Standard CD Text został wprowadzony przez Sony i Philips w latach 90., a jego obsługa pojawiła się najpierw w lepszych odtwarzaczach stacjonarnych i wieżach stereo. Co ciekawe, większość nagrywarek komputerowych też potrafi już dodać te dane podczas tworzenia płyty, ale nie każdy program do nagrywania oferuje tę opcję – warto na to zwracać uwagę w ustawieniach. Z praktycznego punktu widzenia, CD Text jest bardzo przydatny na przykład w samochodowych radioodtwarzaczach – od razu wiadomo, co leci, bez potrzeby zgadywania. Co ciekawe, informacje z CD Text są przechowywane w specjalnych sektorach płyty (tzw. subkanał Q), nie wpływając na samą jakość audio. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś chce profesjonalnie przygotować płytę demo lub prezentacyjną, zdecydowanie warto zadbać o ten dodatek – ułatwia to identyfikację i podnosi walory użytkowe nośnika. Szkoda tylko, że starsze odtwarzacze nie zawsze rozpoznają te dane, ale wymagania branżowe wciąż promują stosowanie CD Text przy wydawaniu fizycznych nośników muzycznych.
W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo różne formaty płyt i standardy bywają mylone, zwłaszcza gdy chodzi o cyfrowe dane i audio. Często spotykam się z przekonaniem, że mp3 CD to to samo co CD-Audio – a to jednak dwa całkiem różne światy. Płyta mp3 CD to po prostu nośnik, na którym zapisujemy pliki mp3, więc ani nie jest to standard audio, ani nie daje możliwości dołączania informacji tekstowych w sposób zgodny z odtwarzaczami CD-Audio. Jasne, pliki mp3 mają swoje tagi ID3, gdzie zapiszemy tytuł, wykonawcę czy okładkę, ale typowy odtwarzacz CD-Audio nie odczyta tych danych, bo nie rozumie struktury mp3. Opcja CD Burn to po prostu nazwa kojarzona z procesem wypalania płyty („burn” znaczy wypalać), a nie żaden format czy rozszerzenie. Możliwe, że ktoś się nabrał na brzmienie tej nazwy, bo wydaje się techniczna, ale nie ma żadnego związku z dodatkowymi danymi na płycie. Z kolei ISRC CD Code to osobny standard – chodzi o unikalny kod identyfikacyjny utworu lub nagrania (International Standard Recording Code). Ten kod jest ważny dla rozliczeń prawnych, licencyjnych i śledzenia emisji muzyki, ale on nie jest przechowywany jako ogólnodostępny tekst widoczny dla użytkownika na odtwarzaczu, tylko raczej do celów organizacyjnych w przemyśle muzycznym. Moim zdaniem, najczęstszy błąd polega na myleniu możliwości różnych formatów cyfrowych z tym, co faktycznie jest obsługiwane przez sprzęt audio zgodny z CD-Audio. Standard CD Text to jedyna z wymienionych opcji, która umożliwia dołączenie opisowych danych zgodnie z oryginalną specyfikacją płyt kompaktowych audio. Warto rozróżniać formaty plików od rozszerzeń funkcjonalnych standardowych nośników – to pomaga uniknąć nieporozumień, zwłaszcza w pracy z archiwizacją muzyki czy przygotowaniem profesjonalnych płyt.