Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często się zdarza, że osoby uczące się postprodukcji mylą różne formaty plików używanych w montażu dźwięku i obrazu, co jest w sumie zrozumiałe, bo nazw i skrótów jest cała masa. Zacznijmy może od SDL – takie rozszerzenie rzeczywiście istnieje w informatyce, ale nie jest to żaden standard branżowy związany z postprodukcją filmową. SDL (Simple DirectMedia Layer) to raczej biblioteka programistyczna używana do obsługi grafiki i dźwięku w grach czy aplikacjach multimedialnych, a nie format wymiany projektów montażowych czy list montażu. Z kolei AAF (Advanced Authoring Format) to już coś poważniejszego i rzeczywiście stosowanego w branży audio-video, ale warto zapamiętać, że AAF służy do znacznie bardziej zaawansowanej wymiany projektów, zawierając zarówno obraz, jak i dźwięk, wraz z całą strukturą montażową, efektami czy metadanymi. Ten format jest wykorzystywany głównie wtedy, gdy trzeba przenosić złożone projekty między dużymi systemami DAW lub NLE – trochę jak „projekt w pudełku”. Jednak do prostego przekazania samych decyzji montażowych (co, kiedy i gdzie się pojawia na ścieżce dźwiękowej), EDL jest zdecydowanie szybszy i bardziej uniwersalny. No i jeszcze OEM – tu chyba ktoś się zakręcił, bo to w branży technologicznej zwykle oznacza producenta oryginalnego sprzętu (Original Equipment Manufacturer) i nie ma żadnego związku z montażem dźwięku. Moim zdaniem to dobre przypomnienie, żeby zawsze sprawdzać, czy dany skrót faktycznie funkcjonuje w danym kontekście branżowym. W praktyce, jeśli chodzi o prosty, sprawdzony sposób przekazywania informacji o montażu ścieżek dźwiękowych w filmie, EDL pozostaje nie do zastąpienia – głównie dzięki swojej prostocie i powszechnej akceptacji przez najważniejsze narzędzia na rynku. Często słyszę, że początkujący próbują używać AAF do wszystkiego, ale to trochę jak strzelać z armaty do muchy, jeśli potrzeba jest bardzo konkretna i niewielka. Dlatego warto zapamiętać, który format do czego służy – to znacznie ułatwi pracę w przyszłości.