Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wielu początkujących realizatorów dźwięku zakłada, że do dekodowania nagrania w technice Mid/Side wystarczy jeden kanał lub dowolna inna liczba ścieżek, zależnie od wygody. Jednak to jest myślenie życzeniowe i nie do końca oddaje rzeczywistą złożoność procesu. Pojedynczy kanał absolutnie nie wystarcza, bo nie da się w ten sposób zrealizować sumowania i różnicowania sygnałów Mid i Side, które są niezbędne do uzyskania poprawnego obrazu stereo. To typowy błąd – mylenie nagrania monofonicznego z matrycowaniem stereo i ignorowanie potrzeby rozdzielenia sygnałów do osobnych torów. Z kolei pomysł z wykorzystaniem pięciu lub nawet siedmiu kanałów to raczej nadmierna komplikacja, która nie tylko nie daje żadnych audiofilskich korzyści, ale wręcz utrudnia kontrolę nad panoramą i równowagą w miksie. W praktyce spotkałem się z takimi koncepcjami raczej u osób próbujących na siłę rozbić ślad na dodatkowe ścieżki, co wprowadza więcej chaosu niż pożytku – i nie ma żadnego uzasadnienia w praktykach studyjnych czy zaleceniach producentów DAW-ów. Dekodowanie M/S w klasycznej postaci polega na przypisaniu sygnału Mid do jednej ścieżki, a Side do dwóch – lewej (normalnie) i prawej (z odwróconą fazą), co razem daje trzy kanały. Każda inna liczba albo nie pozwala na właściwe rozłożenie informacji przestrzennych, albo generuje niepotrzebne problemy fazowe i mikserskie. Moim zdaniem, dobre zrozumienie tej matrycowej metody to absolutna podstawa dla każdego, kto chce świadomie pracować z przestrzenią stereofoniczną. Warto poeksperymentować z różnymi liczbach ścieżek, ale ostatecznie i tak wraca się do standardu trzech kanałów, bo to najprostsze i najbardziej efektywne rozwiązanie. Tak robią wszyscy doświadczeni realizatorzy – polecam trzymać się tej metody.