Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wielu osobom wydaje się, że zmiana częstotliwości próbkowania wpływa na rozmiar pliku w bardziej złożony sposób niż jest w rzeczywistości. Prawda jest taka, że ilość miejsca na dysku wymagana do zapisu pliku audio zależy liniowo od liczby próbek na sekundę, głębi bitowej oraz liczby kanałów. Kiedy zmniejszamy częstotliwość próbkowania o połowę, to po prostu mamy dwa razy mniej próbek na sekundę – i tyle, cały rozmiar pliku spada dokładnie dwukrotnie, o ile nie zmieniamy innych parametrów jak ilość bitów na próbkę czy ilość kanałów. Założenie, że spadek będzie trzykrotny, czterokrotny lub nawet sześciokrotny, powstaje często z błędnego myślenia, że różne parametry pliku zmieniają się razem, albo że kompresja czy inne techniki kodowania mają tutaj natychmiastowy wpływ. Zdarza się też, że ktoś myli częstotliwość próbkowania z rozdzielczością bitową – a te rzeczy działają niezależnie, choć razem składają się na końcowy rozmiar. Często w pracy spotyka się sytuacje, gdzie ktoś niepotrzebnie kombinuje z dodatkowymi ustawieniami, oczekując spektakularnego spadku rozmiaru pliku, a tymczasem wystarczy spojrzeć na wzór: rozmiar = liczba próbek × długość próbki (w bitach) × liczba kanałów. Oczywiście w praktyce przy kompresji stratnej, jak np. MP3, relacje są trochę inne, ale samo próbkowanie zawsze działa w prosty sposób. Warto nauczyć się rozróżniać te parametry, bo to bardzo często przydaje się przy projektowaniu systemów dźwiękowych, archiwizacji nagrań czy transmisji strumieniowej. Ostatecznie, jeśli chcemy radykalnie zmniejszyć rozmiar audio, trzeba działać na kilku polach: obniżyć próbkowanie, zmniejszyć głębię bitową lub skompresować plik. Jednak samo zmniejszenie próbkowania o połowę daje zawsze dokładnie dwa razy mniej danych do zapisania – i to jest najpewniejsza reguła, którą warto zapamiętać.