Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Dość często można pomylić technikę binauralną z systemami wielokanałowymi, gdzie rzeczywiście liczba ścieżek potrafi być dużo większa – na przykład w kinie domowym czy miksach surround, gdzie operuje się czterema, sześcioma albo ośmioma ścieżkami, zależnie od konfiguracji. Jednak nagranie binauralne opiera się na bardzo konkretnej koncepcji odwzorowania przestrzennego dźwięku tylko przy użyciu dwóch mikrofonów, umieszczonych w taki sposób, by imitować ludzkie uszy. To skutkuje tym, że w całym procesie rejestracji i późniejszego montażu wystarczają zaledwie dwie ścieżki – lewa i prawa. W praktyce, dodawanie większej liczby ścieżek wprowadza niepotrzebne komplikacje i nie przekłada się na lepsze wrażenie przestrzenne, bo technika binauralna nie korzysta z tylu kanałów, co np. formaty 5.1 czy 7.1. Typowym błędem jest myślenie, że skoro dźwięk ma być przestrzenny, to musi być nagrywany i montowany na wielu ścieżkach – to prawda przy systemach surround, ale nie w przypadku binauralu. Z mojego doświadczenia wynika, że niektórzy próbują zbyt ambitnie podejść do tematu, myląc binaural z ambisonic lub innymi bardziej rozbudowanymi systemami, gdzie liczba kanałów rzeczywiście ma znaczenie. W branży audio obowiązuje tu prosta zasada: dla binauralu zawsze dwie ścieżki, żeby uzyskać naturalny i realistyczny efekt słuchawkowy. Każda inna liczba ścieżek w tym kontekście to już zupełnie inna technologia i inne zastosowania. Warto o tym pamiętać, bo łatwo się pogubić, jeśli ktoś nie rozróżnia tych formatów. Binaural to prostota działania i wierne odwzorowanie słyszenia człowieka – tylko dwa kanały i tyle wystarczy.