Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wydawać by się mogło, że montaż nagrania binauralnego wymaga zastosowania większej liczby ścieżek – na przykład czterech, sześciu albo nawet ośmiu – bo przecież przestrzenność dźwięku sugeruje bardziej rozbudowaną strukturę miksu. Takie przekonanie często wynika z mylenia technik binauralnych z systemami wielokanałowymi, jak np. surround (5.1, 7.1), gdzie faktycznie każda ścieżka odpowiada za inny głośnik i kierunek przestrzenny. W przypadku nagrań binauralnych cała magia polega natomiast na użyciu tylko dwóch ścieżek: jednej dla lewego, drugiej dla prawego ucha. Mikrofony binauralne naśladują fizjonomię ludzkiej głowy, rejestrując dźwięki dokładnie tak, jak słyszy je człowiek – z uwzględnieniem filtracji przez małżowiny uszne, różnicy czasów dotarcia oraz mikroprzesunięć fazowych. Próba rozbudowania tego układu do czterech czy sześciu ścieżek byłaby nie tylko niepotrzebna, ale mogłaby wręcz zniekształcić obraz dźwiękowy i utrudnić odsłuch. Z mojego doświadczenia wynika, że to dość częsty błąd techników, którzy chcą przenieść zasady miksu wielokanałowego do binaurali, co nie ma uzasadnienia w praktyce ani standardach branżowych. Co więcej, istnieje pokusa, by utożsamiać zaawansowanie technologiczne z liczbą ścieżek, ale tu jest wręcz odwrotnie – w binaurali im prościej i bardziej naturalnie, tym lepszy efekt końcowy. Nawet w profesjonalnych produkcjach muzycznych czy filmowych, jeśli materiał jest binauralny, zawsze ogranicza się to do dwóch kanałów stereo – lewego i prawego. Dlatego właśnie odpowiedzi sugerujące przygotowanie czterech, sześciu czy ośmiu ścieżek są błędne, bo nie odpowiadają ani technicznym założeniom tej techniki, ani realnym potrzebom odsłuchowym odbiorców.