Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Dość często spotykam się z przekonaniem, że do montażu materiału przestrzennego wystarczy ograniczona liczba ścieżek – na przykład trzy, cztery czy pięć – bo przecież „większość dźwięku i tak słychać z przodu”. Takie podejście bierze się chyba z przyzwyczajenia do pracy ze stereo albo braku doświadczenia z formatami surround. Jednak 5.1 to nie prosty rozkład, a pełnoprawny system sześciokanałowy. Jeśli ktoś założy, że cztery czy pięć ścieżek wystarczą, zazwyczaj ignoruje obecność subwoofera (kanał LFE), który odpowiada za najniższe częstotliwości i jest kluczowy w nowoczesnym kinie czy grach – jego brak albo połączenie go z innymi kanałami osłabia cały efekt przestrzenny. Z kolei pomijanie jednego z kanałów surround (lewego lub prawego) sprawia, że sceny dźwiękowe stają się płaskie i nienaturalne. Moim zdaniem to typowy błąd wynikający z niedoczytania specyfikacji albo po prostu zbyt dużego uproszczenia. Dobre praktyki branżowe i standardy, takie jak ITU-R BS.775 czy wytyczne Dolby, wyraźnie mówią o sześciu odrębnych torach dla 5.1 – i tego trzeba się trzymać, jeśli chcesz być postrzegany jako profesjonalista. Nawet jeśli dany projekt na początku nie wykorzystuje wszystkich kanałów, warto je mieć odseparowane – bo w fazie miksu, korekcji czy eksportu może się okazać, że jednak trzeba będzie dodać efekt, automatyzację albo zmienić proporcje w poszczególnych kanałach. Pomijanie któregoś z nich dosłownie ogranicza potencjał systemu surround i prowadzi do niepełnowartościowego efektu końcowego. W praktyce – lepiej mieć jedną ścieżkę za dużo niż za mało.