Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często zdarza się, że w praktyce początkujący realizatorzy starają się upraszczać sesję DAW, redukując liczbę ścieżek do minimum. Jednak w przypadku rejestracji wielościeżkowej nie jest to dobry pomysł. Założenie, że jedna ścieżka wystarczy, wynika zazwyczaj z mylenia nagrywania stereo z wielośladem – stereo to dwa kanały, ale tutaj mamy cztery różne sygnały (dwa mikrofony podpórkowe oraz dwa mikrofony w systemie XY). Próba połączenia kilku mikrofonów na jednej ścieżce prowadzi do utraty indywidualnej kontroli nad każdym mikrofonem, co jest niezgodne z dobrą praktyką produkcji muzycznej. Dwie lub trzy ścieżki też nie wystarczą, bo ciągle brakuje miejsca na każdy osobny mikrofon – a to oznacza, że przynajmniej dwa mikrofony trzeba by połączyć razem już na etapie nagrania, co ogranicza możliwości późniejszej edycji, miksowania czy nawet korekcji fazy. Typowy błąd polega na traktowaniu systemu XY jako jednej ścieżki stereo, jednak nawet wtedy warto mieć oddzielne ślady dla każdego mikrofonu, żeby móc lepiej kontrolować panoramę. Standardy branżowe – na przykład workflow w Pro Tools czy Cubase – zalecają, aby każdy mikrofon miał własny tor nagraniowy. W praktyce pozwala to uniknąć późniejszych problemów z miksowaniem, zwłaszcza jeśli pojawią się problemy z fazą czy niechcianymi zakłóceniami. Reasumując, kluczowe jest, aby każdemu mikrofonowi przypisać osobną ścieżkę. Takie podejście daje pełną elastyczność i pozwala wykorzystać potencjał nagrania wielościeżkowego, niezależnie czy pracujemy w warunkach domowych, czy w profesjonalnym studio. Moim zdaniem, zbyt oszczędne podejście w tym temacie może potem naprawdę utrudnić życie podczas miksu, a często bywa powodem niezadowalających rezultatów.