Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Do wielościeżkowego nagrania gitary z użyciem dwóch mikrofonów podpórkowych i pary mikrofonów w systemie XY zdecydowanie nie wystarczy jedna, dwie ani nawet trzy ścieżki. Częstym błędem jest myślenie, że można połączyć sygnały z kilku mikrofonów na jednej ścieżce, bo przecież nagrywamy ten sam instrument. Nic bardziej mylnego – w nowoczesnych produkcjach każdy mikrofon pełni swoją rolę i generuje unikalny sygnał o innym brzmieniu, ustawieniu w przestrzeni czy dynamice. Łączenie ich na jednej lub dwóch ścieżkach mocno ogranicza późniejszą edycję: nie da się np. indywidualnie ustawić panoramy, nałożyć różnych efektów czy nawet wyrównać fazy. Jeśli ktoś wybiera tylko dwie ścieżki, to pewnie myśli, że wystarczy jedna dla podpórek i druga dla XY, ale wtedy znika możliwość pracy osobno na każdym mikrofonie z pary, a przecież system XY wymaga odseparowania lewego i prawego kanału. Z kolei wybór trzech ścieżek czasem wynika z założenia, że można nagrać parę XY w mono, albo scalić dwa mikrofony – ale to po prostu strata potencjału takiej konfiguracji. W branży muzycznej standardem jest, że każda kapsuła mikrofonowa dostaje własną ścieżkę, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydaje się to przesadą. Po latach pracy w studiu mogę powiedzieć, że opłaca się mieć pełną kontrolę już od początku sesji. Redukowanie liczby ścieżek prowadzi do kompromisów, które są trudne do naprawienia w miksie. W profesjonalnych projektach zawsze stawia się na elastyczność i możliwość swobodnej obróbki każdego źródła – dlatego cztery mikrofony to cztery oddzielne ścieżki. Każda inna opcja to po prostu pójście na skróty kosztem jakości i możliwości miksu.