Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

W branży nagraniowej bardzo często spotyka się sytuacje, gdzie ktoś zakłada, że wystarczy mniej ścieżek niż rzeczywiście potrzeba. Jedna ścieżka to typowy błąd początkujących – nie da się nią uchwycić przestrzennej informacji stereo z pary XY ani rozdzielić mikrofonów podpórkowych. Dwie ścieżki to z kolei najczęściej mylący trop: czasem ktoś myśli, że para XY to już pełne stereo i można zignorować mikrofony podpórkowe lub wrzucić wszystko do jednej ścieżki – to nie działa w praktyce, bo wtedy traci się niezależność edycyjną. Trzy ścieżki mogą wydawać się kompromisem, ale tu pojawia się problem: nie da się przecież na jednej ścieżce połączyć dwóch podpórek bez utraty możliwości indywidualnej korekty i panoramy. Takie podejścia prowadzą potem do ograniczeń podczas miksu, kiedy okazuje się, że nie można osobno wycinać szumów, kompresować, czy po prostu decydować o poziomie lub panoramie danego źródła dźwięku. W praktyce każda ścieżka monofoniczna w DAW powinna odpowiadać jednemu mikrofonowi, co jest absolutnym standardem zarówno w studiach profesjonalnych, jak i w edukacji nagraniowej. Opieranie się na mniejszej ilości ścieżek wynika z nieporozumienia co do sposobu pracy z mikrofonami i zapisem wielośladowym – to tak jakby próbować zmieścić orkiestrę na jednym kanale. Zakładając, że para XY to zawsze dwa mikrofony, a podpórki to kolejne dwa, suma jest oczywista – cztery ścieżki stanowią minimum. Takie błędy myślowe świadczą głównie o nieznajomości podstawowych workflow w realizacji dźwięku. Moim zdaniem lepiej od razu przyjąć zasadę: jeden mikrofon – jedna ścieżka. Dzięki temu można uniknąć wielu problemów na etapie miksu i edycji, a końcowy rezultat brzmi profesjonalnie i daje pełną kontrolę nad każdym elementem nagrania.