Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli formaty plików dźwiękowych, bo nazwy czasem brzmią podobnie lub pojawiają się w tych samych kontekstach. CDA to tak naprawdę „link” do ścieżki audio na płycie CD, a nie samodzielny format pliku. Nie zawiera żadnej kompresji, stratnej czy bezstratnej – to po prostu wskaźnik, jak odtworzyć dane z płyty. Z kolei WAV to bardzo popularny format, szczególnie w środowisku Windows, ale w standardowej wersji przechowuje dane nieskompresowane, czyli w jakości bez strat. Ok, czasem można w WAV umieścić skompresowane dane, ale to zupełnie inna bajka – w praktyce używa się go do nagrań studyjnych, archiwów czy wtedy, kiedy zależy nam na pełnej jakości dźwięku. RIFF natomiast to kontener, a nie format samego dźwięku – to trochę jak teczka na dokumenty, w której można umieścić różne typy plików. Najczęściej spotykane zastosowanie RIFF to właśnie pliki WAV, ale samo RIFF nie mówi nic o kompresji czy jej braku. Częsty błąd polega na założeniu, że każdy popularny format oznacza kompresję stratną, ale w rzeczywistości tylko MP3 spośród wymienionych wykorzystuje zaawansowane algorytmy kodowania stratnego. Gdybyśmy do archiwizacji lub masteringu używali plików stratnych, szybko okazałoby się, że jakość spada, a to w profesjonalnych zastosowaniach jest nieakceptowalne. Warto więc rozróżniać, który format co oferuje i jak działa pod maską – to podstawa świadomej pracy z dźwiękiem.