Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób zakłada, że popularne formaty plików dźwiękowych jak WAV czy CDA również wykorzystują kompresję stratną, bo przecież „każdy plik można skompresować”. To częsty błąd myślowy, bo nie każda kompresja jest stratna, a nie wszystkie formaty w ogóle kompresują dane. CDA to właściwie nie jest format pliku w klasycznym rozumieniu – to po prostu sposób, w jaki Windows pokazuje ścieżki audio z płyty CD. Pliki te nie zawierają zakodowanego dźwięku, tylko odnoszą się do danych zapisanych na krążku, które są zapisane w postaci nieskompresowanej, bezstratnej (tzw. PCM 44,1 kHz, 16 bitów stereo). Podobnie jest z WAV – to format kontenera opracowany przez Microsoft i IBM, najczęściej wykorzystywany do zapisu nieskompresowanego dźwięku PCM. W sumie WAV może zawierać też kompresję, ale przeważnie pliki WAV są bezstratne i duże objętościowo. RIFF natomiast nie jest samodzielnym formatem audio, tylko kontenerem, który może zawierać różne typy danych – WAV jest jednym z nich. Kodowanie stratne, charakterystyczne dla MP3 (MPEG-1 Audio Layer III), pozwala na znaczne zmniejszenie rozmiaru pliku poprzez usuwanie informacji mniej istotnych dla percepcji dźwięku, co sprawdza się w praktyce np. przy słuchaniu muzyki w słuchawkach czy przez głośniki komputerowe. Moim zdaniem wiele osób myli WAV z MP3 właśnie przez to, że oba są bardzo powszechne – tymczasem WAV raczej przechowuje dźwięk w najwyższej jakości, a MP3 jest kompromisem między jakością a rozmiarem. Kodowanie stratne to rozwiązanie typowe właśnie dla MP3 i kilku innych formatów, ale nie dla CDA, WAV i RIFF.