Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli się, myśląc, że korektor dziesięciopunktowy pracuje na pasmach tercjowych, sekstowych czy dwuoktawowych. Tercjowe pasma, czyli podział każdej oktawy na trzy wąskie fragmenty, spotyka się raczej w bardzo zaawansowanych korektorach graficznych, gdzie suwaków może być nawet 30 lub więcej. Takie rozwiązanie pozwala na bardzo precyzyjne dostrojenie charakterystyki, ale jest zbyt szczegółowe i czasochłonne w codziennym użyciu – a dziesięć pasm to kompromis. Sekstowy podział, czyli po sześć na oktawę, jest spotykany prawie wyłącznie w specjalistycznych analizatorach widma albo bardzo nietypowych korektorach i właściwie nie pojawia się w popularnych urządzeniach. Z kolei szerokość dwóch oktaw na pasmo, jak sugeruje odpowiedź o dwuoktawowym podziale, to już zdecydowanie za szeroko – w praktyce pozwalałoby na jedynie 4-5 pasm na całe pasmo słyszalne, co bardzo ogranicza możliwości skutecznej korekcji i raczej nie spełnia oczekiwań użytkowników co do elastyczności. Typowym błędem jest zakładanie, że większa liczba pasm to zawsze tercje, bo przecież „trzy na oktawę brzmi logicznie”, ale w rzeczywistości standard dziesięciu pasm prawie zawsze oznacza pasma oktawowe. Jest to ustalone praktyką branżową i odpowiada logarytmicznemu odbiorowi dźwięku przez ludzkie ucho – każda kolejna oktawa to podwajanie częstotliwości, co jest dla nas naturalne. Podsumowując: korektor dziesięciopunktowy pracuje w pasmach oktawowych, bo to najbardziej sensowny kompromis pomiędzy szczegółowością a wygodą i szybkością obsługi, a inne podziały są zarezerwowane dla specjalistycznych zastosowań lub po prostu niepraktyczne przy takiej liczbie pasm.