Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli się, sądząc, że korektor graficzny z 14 pasmami to urządzenie oktawowe, tercjowe czy dwuoktawowe, ale to akurat nie ma pokrycia w praktyce inżynierii dźwięku. Korektor oktawowy dzieli bowiem pasmo na 10, czasem 12 sekcji, gdzie każda odpowiada jednej pełnej oktawie. To rozwiązanie jest dość „grube” i używane raczej do ogólnych poprawek barwy dźwięku, typowo w prostszych instalacjach nagłośnieniowych czy w domowych zestawach audio. Tercjowy z kolei to już większa precyzja – tutaj mamy 31 pasm, bo każda tercja oktawy jest osobno regulowana. To już narzędzie stricte dla profesjonalistów, którzy chcą naprawdę szczegółowo wyrównać charakterystykę systemu akustycznego, często przy pomocy specjalistycznych analizatorów widma. Natomiast dwuoktawowy to rzadko spotykany typ, gdzie pasmo dzielone jest na jeszcze mniej sekcji – to bardzo ogólna regulacja, która praktycznie nie sprawdza się w nowoczesnych systemach nagłośnieniowych i jest raczej ciekawostką historyczną. Mylenie tych nazw wynika najczęściej z braku praktyki lub pobieżnego podejścia do tematu – ktoś widzi liczbę suwaków i automatycznie przypisuje ją do najczęściej spotykanych typów. Tymczasem w branży obowiązują konkretne standardy i określenia: 14 pasm to dokładnie podział kwartowy – każda ćwierć oktawy daje większe możliwości dopasowania charakterystyki systemu do otoczenia. Takie rozwiązania są wykorzystywane wszędzie tam, gdzie ważna jest precyzja, ale nie potrzeba aż tak „gęstego” podziału jak w tercjowych korektorach. Warto zapamiętać, że dopasowanie typu korektora do sytuacji to jedna z podstawowych umiejętności dobrego dźwiękowca, a błędne założenia w tym zakresie mogą prowadzić do niepotrzebnych problemów z brzmieniem i sprzężeniami.