Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Zagadnienie poziomów Peak i RMS budzi często sporo zamieszania – sporo osób kieruje się wyłącznie pojedynczym parametrem, na przykład najwyższym możliwym poziomem szczytowym (Peak), sądząc, że to on definiuje głośność nagrania. Jednak to trochę złudne. Peak mówi nam tylko o tym, jak wysoki jest najgłośniejszy moment w ścieżce – często to pojedynczy klik, stopa albo krótki transient, który nie mówi nic o tym, jak odbieramy całą piosenkę. RMS natomiast oblicza wartość średnią energii sygnału i to właśnie ten parametr lepiej oddaje odczucie głośności przez słuchacza. W branży audio i przy masteringu priorytetem jest podniesienie RMS przy zachowaniu bezpiecznego zapasu na peak, żeby nie wejść w przester (clipping). Zbyt duża różnica między peak a RMS oznacza, że nagranie jest dynamiczne, ale w skrajnych przypadkach może brzmieć cicho w porównaniu do komercyjnych produkcji. Częstym błędem jest przekonanie, że np. peak na poziomie -0,1 dB sprawi, że całość nagrania będzie bardzo głośna – jeśli RMS wynosi -8 dB, to i tak jest ciszej niż w utworze z RMS -7 dB. Z kolei sytuacje typu -3 dB peak i -12 dB RMS świadczą o dużej dynamice, ale zdecydowanie niższej odczuwalnej głośności. Stosowanie dobrych praktyk w miksie i masteringu wymaga myślenia szerzej niż tylko o samym piku – zawsze analizujemy RMS i coraz częściej LUFS, bo to na nich opierają się limity serwisów streamingowych. Z mojego punktu widzenia najczęstszy błąd to skupianie się na ekstremalnie wysokim peaku i ignorowanie, jak nagranie zabrzmi w kontekście innych utworów – czyli właśnie po stronie średniego poziomu głośności. Takie podejście prowadzi niestety do rozczarowań po odtworzeniu na radiu czy Spotify, gdzie i tak systemy przytną całość do określonego poziomu.