Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób zakłada, że im wyższa częstotliwość próbkowania, tym lepsza jakość dźwięku i automatycznie przypisuje takie wartości jak 48 kHz, 96 kHz czy nawet 192 kHz do standardu CD-Audio. Nic bardziej mylnego. Przede wszystkim, 48 kHz to częstotliwość najczęściej spotykana w profesjonalnym audio-wideo, na przykład w produkcji filmowej, telewizji czy DVD. Jest to pewien kompromis pomiędzy jakością a wymaganiami sprzętowymi – tam, gdzie istotna jest synchronizacja z obrazem, a niekoniecznie kompatybilność z domowymi odtwarzaczami CD. Jeszcze wyższe częstotliwości, jak 96 lub 192 kHz, stosuje się głównie przy nagraniach studyjnych, remasteringu i pracy z dźwiękiem o bardzo wysokiej rozdzielczości. Te wartości pozwalają na jeszcze dokładniejsze odwzorowanie sygnału, ale w praktyce końcowy słuchacz raczej nie usłyszy wyraźnej różnicy, szczególnie na zwykłym sprzęcie. Taki myślowy skrót – sugerowanie się liczbami, a nie faktycznymi standardami – często prowadzi do błędnych założeń. W rzeczywistości, format CD-Audio zdefiniowano już pod koniec lat 70. i wtedy ustalono, że to właśnie 44,1 kHz (przy 16-bitowej głębi) jest złotym środkiem pomiędzy technicznymi ograniczeniami i percepcją ludzkiego słuchu. Moim zdaniem warto pamiętać, że nie wszystko, co wyższe, jest automatycznie lepsze – szczególnie jeśli chodzi o standardy, które mają być uniwersalne i powszechnie wspierane przez sprzęt. Takie błędne skojarzenia wynikają często z marketingowych przekazów lub niejasności w materiałach edukacyjnych. W praktyce, jeśli masz do czynienia z płytą CD lub oryginalnym plikiem „z płyty”, zawsze będzie to 44,1 kHz. Inne częstotliwości po prostu nie są zgodne ze specyfikacją CD-Audio.