Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli częstotliwości próbkowania, bo w branży audio przewija się kilka typowych wartości. 48 kHz na przykład najczęściej stosuje się w produkcji wideo, nagraniach telewizyjnych oraz na planie filmowym. To jest taki domyślny wybór przy nagrywaniu ścieżek dźwiękowych do materiałów wideo, bo standardy telewizyjne tego wymagają – ale to nie jest format CD-Audio. 96 kHz i 192 kHz to już tak zwane częstotliwości „hi-res”, używane w profesjonalnych studiach, przy masteringu czy archiwizowaniu bardzo wymagających nagrań. Pozwalają one zarejestrować dużo większą ilość szczegółów, a także znacznie rozszerzyć zakres częstotliwości powyżej tego, co słyszy przeciętny człowiek. Czasem można się nabrać, że skoro te wartości są wyższe, to muszą być stosowane w każdym profesjonalnym formacie, ale w rzeczywistości w standardzie CD-Audio obowiązuje 44,1 kHz. Głównym powodem tej różnicy są wymagania sprzętowe i ograniczenia, które obowiązywały w czasach powstania płyt CD – zarówno jeśli chodzi o pojemność, jak i możliwości przetwarzania sygnału. Często można spotkać się z opinią, że wyższa częstotliwość próbkowania zawsze oznacza lepszą jakość, co nie jest do końca prawdą – dla większości zastosowań konsumenckich 44,1 kHz w zupełności wystarcza, a wręcz wyższe wartości są marnotrawstwem zasobów, jeśli nie pracujemy w środowisku studyjnym. Moim zdaniem to jeden z takich szkolnych błędów: patrzymy na wyższą liczbę i automatycznie myślimy, że to musi być lepszy standard, a nie zawsze uwzględniamy specyfikę konkretnego formatu i historię jego powstania. CD-Audio i tylko 44,1 kHz – tak to zostało zapisane w specyfikacji Red Book i na tym trzeba się wzorować, wybierając odpowiednią wartość.