Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Każda z wymienionych operacji ma swoje konkretne zastosowanie w pracy z dźwiękiem, ale tylko jedna z nich faktycznie ustawia maksymalny poziom nagrania do 0 dBFS. Korekcja kojarzy się głównie z equalizacją, czyli zmianą charakterystyki częstotliwościowej – polega na podbijaniu lub tłumieniu wybranych pasm, ale absolutnie nie wpływa na szczytowy poziom całego nagrania jako takiego. Często można spotkać się z błędnym przekonaniem, że wystarczy „poprawić korekcję”, żeby nagranie było głośniejsze, ale to tak nie działa – zmieniamy wtedy tylko barwę, a nie ogólny poziom sygnału. Kompresja natomiast to narzędzie służące do kontrolowania dynamiki – jej zadaniem jest zmniejszanie różnicy między najcichszymi i najgłośniejszymi fragmentami, przez co nagranie może się wydawać głośniejsze w odbiorze, ale nie gwarantuje osiągnięcia 0 dBFS na szczycie. W praktyce kompresor nie podnosi automatycznie całości nagrania, a raczej „ściska” wybrane fragmenty powyżej progu ustawionego przez realizatora dźwięku. Łatwo tu popełnić błąd i myśleć, że kompresja to to samo co normalizacja, bo oba procesy mogą wpływać na subiektywną głośność, ale technicznie to zupełnie coś innego. Transpozycja natomiast dotyczy zmiany wysokości dźwięku, czyli przesuwania go w górę lub dół o określone interwały – ten zabieg nie ma żadnego wpływu na wartości szczytowe poziomu sygnału, a jedynie na tonację i charakter brzmieniowy. Wydaje mi się, że czasami można się pogubić z tymi terminami, bo dużo narzędzi w DAW-ach oferuje je „tuż obok siebie”, ale każde z nich służy kompletnie innemu celowi. W branży audio bardzo ważne jest, żeby rozumieć te subtelne różnice, bo tylko wtedy da się świadomie panować nad produktem finalnym. W skrócie: korekcja zmienia barwę, kompresja kontroluje dynamikę, transpozycja zmienia tonację, a tylko normalizacja precyzyjnie ustawia poziom szczytowy na 0 dBFS.