Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób mylnie zakłada, że już 8 czy 16 bitów wystarcza do uzyskania dobrej jakości dźwięku, bo przecież na pierwszy rzut ucha szumy nie zawsze są wyraźne. To jednak uproszczenie, które wynika z myślenia kategoriami najniższych standardów – np. dawnych formatów komputerowych czy gier wideo. Im mniejsza liczba bitów, tym mniej poziomów sygnału i większy szum kwantyzacji, czyli taki cyfrowy „pył”, który pojawia się zwłaszcza przy cichych fragmentach lub podczas wielokrotnej edycji pliku. Współczesne realizacje audio, szczególnie profesjonalne, korzystają z wyższych rozdzielczości – 20 czy 24 bity, ponieważ pozwalają one na dużo większą dynamikę i dokładność. 16-bitowy standard CD-Audio powstał jednak głównie przez ograniczenia techniczne lat 80., a nie z powodów jakościowych. Różnica między 20 a 24 bity jest już może mniej słyszalna dla przeciętnego słuchacza, ale w branży audio uważa się, że im wyższa rozdzielczość bitowa, tym lepiej dla końcowej jakości – właśnie przez mniejsze szumy kwantyzacji. Typowym błędem jest też mylenie rozdzielczości bitowej z częstotliwością próbkowania – to dwie zupełnie różne rzeczy. Jeśli ktoś wybiera niższą rozdzielczość, zwykle patrzy na pojemność pliku czy kompatybilność, a nie na realną jakość sygnału. W praktyce, przy masteringu i zaawansowanej produkcji muzycznej, użycie 24 bitów to już niemal obowiązek, bo daje największe pole manewru i minimalizuje cyfrowe artefakty.