Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybór niższej głębi bitowej, jak 8 czy 16 bitów, zwykle wiąże się ze znacznie wyższym poziomem szumów kwantyzacji, co w praktyce odbija się na jakości dźwięku, zwłaszcza gdy chodzi o nagrania instrumentalne lub wokalne z dużą ilością cichych, subtelnych fragmentów. Często spotykam się z przekonaniem, że 16 bitów „w zupełności wystarczy”, bo przecież tyle ma płyta CD – ale w rzeczywistości to granica kompromisu między pojemnością a jakością, ustalona w latach 80. Dla zastosowań profesjonalnych, gdzie istotna jest maksymalna precyzja i elastyczność w postprodukcji, to jednak trochę za mało. 8 bitów to już poziom lo-fi, bardzo wyraźnie słyszalny szum, który może mieć swój klimat, ale do profesjonalnego audio się nie nadaje. 20 bitów to ciekawy kompromis, przez chwilę było popularne w sprzęcie studyjnym, ale szybko zostało wyparte przez 24 bity, które oferują znacznie większe możliwości – zwłaszcza jeśli chodzi o zakres dynamiki i minimalizację szumów kwantyzacji. Zauważyłem, że często wybiera się niższą bitowość w przekonaniu o oszczędności miejsca na dysku, ale to trochę mylne podejście: w czasach tanich dysków i szybkich komputerów warto iść w jakość, bo to procentuje na każdym etapie obróbki dźwięku. Warto pamiętać, że wyższa głębia bitowa daje więcej swobody przy miksowaniu i masteringu, bo pozwala uniknąć degradacji sygnału przy kolejnych przeliczeniach. Dlatego standardem w branży audio stało się dziś 24 bity – i nie bez powodu. Z mojego punktu widzenia warto postawić na rozwiązania, które minimalizują artefakty cyfrowe już na etapie nagrania, bo później nie da się ich usunąć.