Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Nazewnictwo ścieżek w sesji programu DAW to niby prosta rzecz, a jednak często prowadzi do zamieszania, jeśli nie stosujemy się do sprawdzonych zasad. Wybór takich nazw jak „Violin”, „Viola” czy nawet „Basso” zamiast „Cello” może wynikać moim zdaniem z pewnego zamieszania wokół rodziny instrumentów smyczkowych. Skrzypce (Violin) i altówka (Viola) to zupełnie inne instrumenty niż wiolonczela, zarówno pod względem brzmienia, zakresu częstotliwości, jak i zastosowania w aranżacji. Jeżeli na ścieżce masz nagraną partię wiolonczeli, to nazwanie jej „Violin” łatwo wprowadzi w błąd Ciebie lub innych realizatorów, szczególnie przy współpracy w większych projektach. Z kolei „Basso” to określenie bardzo ogólne i nieprecyzyjne – może odnosić się do linii basowej, kontrabasu czy nawet sekcji instrumentów o niskim rejestrze. Taka etykieta nie pozwala jednoznacznie zidentyfikować, jaki instrument gra w danej ścieżce, co jest niezgodne z dobrą praktyką branżową. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś podpisuje ścieżki w sposób nieprecyzyjny, to potem pojawiają się problemy z edycją, miksowaniem czy eksportem, bo nie wiadomo, do jakiego materiału się odnosi dana ścieżka. W studiu czy przy pracy zdalnej to szczególnie istotne – standardy międzynarodowe i workflow w DAW-ach wymagają jasności i jednoznaczności. Wybieranie nazw, które nie odpowiadają realnie nagranemu instrumentowi, to pułapka, w którą wpadają często początkujący realizatorzy, bo teoretycznie brzmi podobnie albo kojarzy się z sekcją smyczkową. Jednak prawidłowo, żeby zachować porządek i czytelną strukturę projektu, trzeba używać dokładnych nazw instrumentów – w tym przypadku po prostu „Cello”. To nie jest tylko formalność, ale praktyczny wymóg, który później oszczędza masę czasu i nieporozumień.