DVD – R DL faktycznie oferuje największą pojemność spośród podanych tu nośników optycznych. To trochę jak dwa standardowe DVD w jednym – technologia DL, czyli Dual Layer (podwójna warstwa), pozwala zapisać dane na dwóch fizycznych warstwach. Dzięki temu na jednym krążku można zmieścić do 8,5 GB danych, a to ponad dwukrotnie więcej niż na klasycznych płytach DVD typu Single Layer (SL), które mają około 4,7 GB. W branży informatycznej płyty DVD – R DL są wykorzystywane wszędzie tam, gdzie trzeba przenieść większe ilości danych – archiwizacja, kopie zapasowe, instalatory systemów operacyjnych, czy dystrybucja zaawansowanego oprogramowania. W praktyce, kiedy trzeba zrobić backup zdjęć z kilku lat albo nagrać filmy w wysokiej rozdzielczości, taki nośnik się sprawdza zdecydowanie lepiej niż płyty CD. Moim zdaniem, jeśli ktoś pracuje z większą ilością danych i nie chce mieć sterty płyt, lepiej wybrać takie rozwiązanie. Oczywiście, płyty optyczne coraz rzadziej się używa, ale w archiwizacji na lata lub tam, gdzie nie można sobie pozwolić na dyski twarde, to dalej jest solidna opcja. Warto pamiętać, że zapis na DVD DL wymaga odpowiedniego napędu obsługującego tę technologię – to taki trochę nieoczywisty szczegół, o którym zapomina sporo osób. Ale jak się już ogarnie sprzęt, to możliwości są dużo większe niż w przypadku CD czy DVD SL.
Wybierając odpowiedź inną niż DVD – R DL, łatwo się pomylić, bo na pierwszy rzut oka pojęcia takie jak „+R”, „–R”, „SL” czy „DL” bywają mylące. W rzeczywistości, podstawowa różnica między płytami CD a DVD to nie tylko sama technologia zapisu, ale przede wszystkim pojemność – CD zazwyczaj mieści około 700 MB, niezależnie od tego, czy mamy wersję „plus” czy „minus”. Różnice „+R” i „–R” odnoszą się do standardu nagrywania, a nie do ilości danych, które można zapisać. Niekiedy wydaje się, że CD-R DL byłby większy, bo „DL” sugeruje dwie warstwy, ale w praktyce rynek nie wprowadził powszechnie podwójnych warstw dla płyt CD – ta technologia została zarezerwowana dla płyt DVD. To częsty błąd myślowy, bo nazwa brzmi znajomo i można założyć, że każda „DL” oznacza 2x więcej danych, niezależnie od typu płyty, ale tak po prostu nie jest. DVD + R SL, mimo że jest płytą DVD, ma tylko jedną warstwę, co ogranicza jej pojemność do ok. 4,7 GB – to i tak dużo względem CD, ale nadal o połowę mniej niż DVD – R DL. Często spotykałem się z sytuacją, gdzie ktoś chciał nagrać większą ilość danych na CD, bo „tak było taniej”, tylko że potem musiał dzielić archiwum na kilka płyt i tracił czas na żonglowanie nośnikami. Tak naprawdę, jeśli zależy nam na dużej pojemności i kompatybilności, wybór powinien paść na płytę DVD – R DL. Oczywiście, ostateczny wybór zawsze zależy od konkretnej sytuacji, ale patrząc od strony technologicznej i praktycznej, warto rozpoznawać różnice między tymi standardami, by nie popełniać typowych błędów wynikających z nieznajomości specyfikacji płyt optycznych.