Płyta DVD-RW to rzeczywiście nośnik wielokrotnego zapisu, czyli taki, na którym można zapisywać i kasować dane naprawdę wiele razy, dopóki się płyta fizycznie nie zużyje. W praktyce oznacza to, że można na niej nagrać film, potem go usunąć i wgrać coś zupełnie innego – trochę jak z pamięcią USB, tylko oczywiście wolniej i mniej wygodnie. W branży informatycznej DVD-RW często bywały wykorzystywane do testowania kopii zapasowych lub do przenoszenia dużych plików pomiędzy komputerami w czasach, gdy dyski twarde były jeszcze dość małe, a pendrive’y dopiero raczkowały. Nośniki RW (czyli ReWritable) są zgodne z odpowiednimi standardami DVD Forum, a oznaczenie „RW” zawsze sugeruje możliwość wielokrotnego wykorzystania. Fajną sprawą jest to, że takie płyty przydają się np. przy archiwizacji danych firmowych, gdzie co tydzień nadpisuje się backup. Moim zdaniem znajomość różnic pomiędzy DVD-R, DVD+R i DVD-RW to absolutna podstawa dla każdego, kto kiedykolwiek miał do czynienia z nośnikami optycznymi w praktyce – szczególnie, że na pierwszy rzut oka wyglądają identycznie. Branżowo, warto wiedzieć: do archiwów lepiej wykorzystać DVD-R lub DVD+R, a do testów czy transportu – właśnie DVD-RW. Reasumując: DVD-RW daje swobodę wielokrotnego użycia, co znacząco różni ją od wersji jednokrotnego zapisu.
Wiele osób myli się, zakładając, że wszystkie płyty DVD z literą „R” w nazwie nadają się do wielokrotnego zapisu – to niestety dosyć powszechna iluzja, która bierze się stąd, że skrót „R” kojarzy się czasem z angielskim „rewrite”. Tymczasem w rzeczywistości „R” oznacza „Recordable” (czyli możliwość nagrania danych), ale tylko jednokrotnie. Czy to będzie DVD-R, DVD+R czy nawet DVD+R DL, każda z tych płyt pozwala na zapisanie danych tylko raz. Jeśli coś pójdzie nie tak podczas nagrywania, albo zechcesz po czasie zmienić zawartość, niestety nie da się już tego zrobić – nie ma opcji skasowania i ponownego nagrania. Wersja DVD+R DL (DL – Dual Layer) oferuje co prawda większą pojemność dysku dzięki dwóm warstwom, jednak jej funkcjonalność nadal ogranicza się do zapisu jednokrotnego. To samo dotyczy zwykłych DVD-R i DVD+R – są dobre do archiwizacji lub jednorazowego przenoszenia ważnych danych, ale nie wybaczają pomyłek. W technicznej praktyce wymogi backupów czy testowych zrzutów danych sprawiają, że potrzebne są nośniki, które można wielokrotnie zapisywać i kasować. Tu właśnie wchodzi DVD-RW, z angielskiego „ReWritable”, czyli rzeczywiście wielokrotnego zapisu. Mylenie tych standardów wynika często z podobieństw nazw i nieintuicyjnych skrótów. Moim zdaniem warto zawsze sprawdzić na opakowaniu lub specyfikacji, czy dana płyta to RW, bo tylko wtedy można liczyć na swobodę zapisu i kasowania. Podsumowując, DVD-R, DVD+R i DVD+R DL to nośniki jednokrotnego zapisu, a tylko DVD-RW umożliwia prawdziwie wielokrotną pracę na tym samym dysku – to kluczowa różnica, która w praktyce bywa decydująca.