DVD-RW to nośnik optyczny, który umożliwia wielokrotny zapis i kasowanie danych, co odróżnia go od większości popularnych płyt DVD stosowanych na co dzień. Skrót „RW” pochodzi od angielskiego „ReWritable”, czyli „wielokrotnego zapisu”. To rozwiązanie jest wykorzystywane w sytuacjach, gdy dane mają być często aktualizowane lub przenoszone, a nie chcemy inwestować w droższe nośniki lub napędy. Z mojego doświadczenia, DVD-RW świetnie sprawdza się w archiwizacji plików, przygotowywaniu kopii zapasowych, testowaniu różnych wersji oprogramowania, a nawet przy domowych backupach zdjęć – chociaż dziś to już raczej mniej popularne przez chmurę czy pendrive’y. Warto wiedzieć, że DVD-RW można użyć w większości napędów DVD, o ile są one zgodne z tym standardem. Płyty te obsługują zazwyczaj do ok. 1000 cykli zapisu/kasowania, co przy odpowiednim użytkowaniu wystarcza na lata. Standard DVD-RW został opracowany przez konsorcjum DVD Forum, a w praktyce uznawany jest za solidny kompromis między trwałością danych a elastycznością użytkowania. W przeciwieństwie do wersji „R” czy „DL”, DVD-RW faktycznie pozwala na realną edycję zawartości, co w branży IT czy w laboratoriach edukacyjnych daje ogromne możliwości. Moim zdaniem, każdy, kto pracuje z dużą ilością danych, powinien wiedzieć o tym standardzie, nawet jeśli ostatnio częściej używa się pamięci flash.
Wiele osób myli pojęcia dotyczące rodzajów płyt DVD, zwłaszcza gdy chodzi o możliwości zapisu i kasowania danych. DVD-R oraz DVD+R to płyty jednokrotnego zapisu – „R” oznacza „Recordable”, czyli możliwość jednorazowego nagrania danych. Po zapisaniu nie ma żadnej opcji, żeby coś poprawić lub usunąć – no, chyba że chcemy potraktować płytę markerem i napisać inny tytuł, ale wtedy to już tylko zmiana etykiety, a nie zawartości. DVD+R DL z kolei to płyta dwuwarstwowa, pozwalająca na zapis większej ilości danych (ponad 8 GB), ale również tylko jeden raz. Można tu wpaść w pułapkę myślenia, że „DL” (Dual Layer) daje jakieś magiczne możliwości wielokrotnego użycia, ale to tylko ilość miejsca na pliki, nic więcej. W praktyce, jeśli ktoś chce mieć nośnik do wielokrotnego zapisu, czyli taki, który można kasować i nagrywać ponownie, to jedynym sensownym wyborem w tej grupie jest DVD-RW. W branży IT i elektronice użytkowej znane są przypadki, gdzie przez nieuwagę użytkownicy kupowali płyty „R” z myślą o wielokrotnym użyciu, a potem niemiło się rozczarowywali, bo nie dało się ich sformatować ponownie. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że wszystkie DVD wyglądają tak samo i oferują identyczną funkcjonalność – niestety tak nie jest. Standardy branżowe jasno określają właściwości każdej odmiany: DVD-R i DVD+R do jednokrotnego zapisu, DVD-RW i DVD+RW do wielokrotnego, a „DL” oznacza tylko zwiększoną pojemność bez wpływu na możliwość kasowania. Warto zwracać uwagę na oznaczenia na opakowaniu – to często ratuje przed niepotrzebnymi kosztami i stratą czasu. W codziennej pracy technicznej czy nawet przy domowych archiwizacjach znajomość tych różnic jest naprawdę przydatna i pozwala uniknąć niepotrzebnych frustracji.