CD-RW to nośnik, który faktycznie pozwala na wielokrotny zapis i kasowanie danych. Działa trochę jak pendrive, tylko że w formie płyty optycznej. To jest spore ułatwienie – na przykład w laboratoriach komputerowych albo przy tworzeniu kopii zapasowych danych, kiedy często trzeba coś dopisać lub usunąć. Standard CD-RW (ang. Compact Disc ReWritable) został opracowany z myślą o użytkownikach potrzebujących elastyczności, której nie oferują zwykłe płyty CD-R. W praktyce, żeby korzystać z tej funkcji, trzeba mieć również nagrywarkę obsługującą standard CD-RW, bo nie każda stacja dysków sobie z tym radzi – to warto mieć z tyłu głowy. Często spotykałem się z sytuacjami, że ktoś próbował nagrać coś kolejny raz na CD-R i był zdziwiony, że się nie da. CD-RW pozwala na zapisanie i kasowanie informacji nawet do kilkuset razy, chociaż z mojego doświadczenia, po wielu cyklach ta płyta zaczyna działać trochę gorzej – to niestety normalne, bo fizyczna struktura zapisu się zużywa. W branży płyty wielokrotnego zapisu są polecane do testów, przechowywania tymczasowych backupów czy do transferu danych między komputerami, kiedy inne nośniki nie są dostępne. To nie jest już najnowsza technologia, ale cały czas zdarza się, że jest wykorzystywana w różnych nietypowych zastosowaniach – zwłaszcza tam, gdzie liczy się możliwość wielokrotnego nadpisywania danych.
Odpowiedzi takie jak BD-R, DVD+R czy HD DVD-R zwodzą podobnym oznaczeniem „R”, co może sugerować możliwość ponownego zapisu, ale to właśnie tutaj jest największy haczyk. Ta literka „R” pochodzi od „Recordable” – czyli nagrywalne, ale tylko raz. Wiele osób, w tym początkujący technicy, często mylą tę cechę z możliwością wielokrotnego zapisu, bo przecież logika by podpowiadała, że jak coś jest nagrywalne, to chyba można to kasować i nagrać od nowa. Tu jednak jest pułapka – standardy optyczne ściśle to rozgraniczają. Zarówno BD-R (Blu-ray Disc Recordable), DVD+R, jak i HD DVD-R to nośniki jednokrotnego zapisu. Po nagraniu danych nie da się ich już usunąć z tej płyty i nie można nagrać nowych – nawet jeśli miejsce nie zostało w pełni wykorzystane. To jest fundamentalna cecha tych typów płyt i wynika z fizycznych właściwości warstwy zapisu. Przykładowo, BD-R wykorzystuje warstwę organiczną, która ulega nieodwracalnej zmianie podczas procesu nagrywania, stąd nie ma żadnej możliwości powrotu do stanu „czystego”. Podobnie jest z DVD+R – to technologia, gdzie laser trwale zmienia strukturę zapisywalnej warstwy. To dlatego do zastosowań, gdzie istotna jest możliwość wielokrotnego kasowania i nadpisywania danych, branża zaleca korzystanie z płyt typu RW, czyli „ReWritable”. Typowym błędem w rozumieniu tej tematyki jest utożsamianie wszystkich nowych lub bardziej pojemnych płyt optycznych z możliwością wielokrotnego zapisu – a to zupełnie nie tak działa. W praktyce – jeśli potrzebujesz nośnika do testów, próbnych kopii lub regularnych backupów, zawsze szukaj oznaczenia RW. Standardy branżowe, takie jak ISO/IEC 10995 czy specyfikacje ECMA, jasno określają różnice technologiczne między płytami jednokrotnego i wielokrotnego zapisu. Warto więc pamiętać, że tylko płyty CD-RW, DVD-RW, DVD+RW, BD-RE nadają się do kasowania i ponownego nagrywania, a reszta – niestety, raz zapisane zostają już z tymi danymi na zawsze.