DVD +R DL to płyta, która rzeczywiście umożliwia dwustronny zapis danych, co w praktyce oznacza, że na jednej stronie płyty można zapisać daną ilość danych, a po jej odwróceniu, na drugiej stronie – kolejną. Z mojego doświadczenia wynika, że takie rozwiązania są naprawdę przydatne, szczególnie przy archiwizacji dużych plików, chociaż dzisiaj coraz rzadziej spotyka się użytkowników korzystających z fizycznych nośników. Warto wiedzieć, że standard DVD +R DL (czyli Double Layer) pozwala na zapis dwóch warstw na jednej stronie płyty, a istnieją również płyty DVD o oznaczeniu DS (Double Side), które dają możliwość fizycznego odwrócenia płyty i zapisania danych po obu stronach, jednak najczęściej w kontekście testów i egzaminów mówi się o płytach dwuwarstwowych, zwanych często mylnie dwustronnymi – stąd mogą pojawiać się nieścisłości. W praktyce płyty DVD +R DL używa się tam, gdzie trzeba zmieścić do 8,5 GB danych, czyli na przykład dłuższe filmy w wysokiej jakości lub duże archiwa. Branża długo trzymała się tego rozwiązania, bo dawało większą elastyczność, a komputery i odtwarzacze obsługujące standard +R DL były dość powszechne. Warto też pamiętać, że aby w pełni wykorzystać możliwości takiej płyty, trzeba mieć odpowiedni napęd obsługujący zapis i odczyt na warstwie double layer – to takie typowe ograniczenie sprzętowe, o którym łatwo zapomnieć. Generalnie – DVD +R DL to praktyczne, czasem niedoceniane rozwiązanie, które pokazuje, jak rozwijały się fizyczne nośniki danych.
W kontekście płyt DVD bardzo łatwo się pomylić, bo oznaczenia typu DVD –R, DVD +R, DVD +RW czy DVD +R DL mogą kojarzyć się głównie z różnicami dotyczącymi możliwości wielokrotnego zapisu czy też pojemności, ale niuanse dotyczące dwustronności i liczby warstw bywają często pomijane. Najczęściej spotykanym błędem jest utożsamianie płyt DVD –R i DVD +R z możliwością zapisu po obu stronach, ponieważ te standardy pozwalają na jednokrotny zapis, ale tylko na jednej stronie płyty – druga strona jest niedostępna. DVD +RW z kolei pozwala na wielokrotny zapis i kasowanie danych, ale również tylko na jednej stronie, więc nie dostarcza opcji prawdziwego dwustronnego zapisu. Ludzie często mylą warstwę zapisu z fizyczną stroną płyty, ale to dwie zupełnie inne sprawy – warstwa dotyczy pojemności (single vs. double layer), a strona – możliwości odwrócenia nośnika. DVD +R DL (Double Layer) jest najbliżej tej definicji, bo pozwala na zapis na dwóch warstwach jednej strony, co praktycznie podwaja pojemność, choć nie jest to dosłowny dwustronny zapis, jaki oferowały starsze płyty typu DVD-R DS (Double Side). Jednak w branży przyjęło się, że podwójna warstwa uznawana jest za pewien rodzaj dwustronności, stąd takie odpowiedzi pojawiają się w testach. W rzeczywistości, jeśli zależy nam na prawdziwej dwustronności, trzeba by szukać płyt Double Side, ale są one rzadko spotykane i prawie nieużywane w zwykłym użytkowaniu. Błąd w rozumowaniu polega na utożsamianiu możliwości wielokrotnego zapisu lub większej pojemności z opcją zapisu po obu stronach – te aspekty są zupełnie niezależne. Z mojego punktu widzenia warto zawsze sprawdzić nie tylko oznaczenie płyty, ale też dokumentację nośnika i napędu, który zamierzamy użyć – zbyt wielu użytkowników traci czas i dane przez takie nieporozumienia. Dlatego tak ważne jest zrozumienie różnic między single/double layer a single/double side oraz rozpoznanie, czy interesuje nas wielokrotny zapis, zwiększona pojemność, czy właśnie możliwość zapisu po obu stronach.