Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wszystkie pozostałe wymienione typy płyt DVD, czyli DVD –R, DVD +R oraz DVD +RW, umożliwiają jedynie zapis na jednej stronie nośnika i w większości przypadków w jednej warstwie. W praktyce oznacza to, że ich maksymalna pojemność wynosi zwykle około 4,7 GB, co w wielu zastosowaniach bywa niewystarczające – szczególnie przy dużych projektach graficznych, filmach czy tworzeniu kopii zapasowych systemów. Częsty błąd polega na utożsamianiu możliwości ponownego zapisu (jak w DVD +RW) lub obsługi różnych standardów (DVD –R czy DVD +R) z możliwością zapisu dwustronnego, tymczasem są to zupełnie inne kategorie. DVD +RW pozwala na wielokrotne nadpisywanie danych, ale tylko po jednej stronie płyty i w jednej warstwie – nie zwiększa jej pojemności ani nie umożliwia rozszerzenia zapisu na drugą stronę. Podobnie DVD –R oraz DVD +R, mimo różnic technologicznych w sposobie zapisu i kompatybilności napędów, pozostają nośnikami jednowarstwowymi i jednostronnymi. W branżowych standardach przy wyborze nośnika zawsze zwraca się uwagę na wymagania dotyczące pojemności oraz zgodności sprzętowej – nie bez powodu płyty dwuwarstwowe i dwustronne zostały wprowadzone, by sprostać zapotrzebowaniu na większą ilość danych bez konieczności użycia kilku nośników. Typowe nieporozumienie wynika często z błędnego założenia, że nowszy lub „bardziej zaawansowany” standard (jak +RW) zawsze oznacza większe możliwości – tymczasem kluczowa jest tu specyfikacja dotycząca warstw oraz stron nośnika. W praktyce, jeśli zależy nam na większej pojemności i elastyczności zapisu, musimy sięgnąć po płyty oznaczone jako DL (Dual Layer) lub DS (Double Sided), czyli właśnie DVD +R DL, które wyraźnie wyróżniają się na tle pozostałych.