Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Niekiedy można się pomylić, zakładając, że wyższa rozdzielczość bitowa to jedynie marketing lub wręcz niepotrzebny luksus. Jednak istotą głębi bitowej jest właśnie ilość możliwych poziomów amplitudy, co w praktyce przekłada się na jakość odwzorowania dynamiki dźwięku – czyli zakresu od najcichszych do najgłośniejszych fragmentów. 16 bitów, 24 bity czy nawet 32 bity to standardy używane odpowiednio w konsumenckim audio, profesjonalnych nagraniach i specjalistycznych zastosowaniach, takich jak produkcja filmowa, mastering czy rejestracja koncertów na żywo. Warto zauważyć, że już 16 bitów pozwala na wygodne słuchanie muzyki bez zauważalnych zniekształceń, a przejście na 24 lub 32 bity zwiększa zakres dynamiki, zmniejsza szumy kwantyzacji i daje większą swobodę w edycji czy miksowaniu. W praktyce, różnica między nimi bywa subtelna, ale znacząca w pracy dźwiękowca. Częstym błędem myślowym jest przekonanie, że 16 lub 24 bity mogą źle odwzorowywać dźwięk – to nieprawda, bo w rzeczywistości dopiero 8 bitów niezwykle ogranicza liczbę poziomów głośności (zaledwie 256!), co prowadzi do wyraźnych zniekształceń, szumów i braku subtelności w dynamice. 24 i 32 bity zostawiają ogromny zapas, praktycznie eliminując słyszalne artefakty kwantyzacji, a 16 bitów to i tak minimum przyzwoitej jakości. U podstaw błędnych wyborów często leży brak świadomości, jak poważnie niska rozdzielczość bitowa degraduje sygnał – nawet najprostszy test odsłuchowy na 8 bitach pokazuje różnicę na korzyść wyższych wartości. Współczesne standardy branżowe jednoznacznie odradzają stosowanie 8 bitów w jakimkolwiek poważnym zastosowaniu audio, właśnie z uwagi na fatalne odwzorowanie dynamiki i wysokie szumy.