Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybór rozdzielczości bitowej podczas nagrywania audio to nie jest tylko kwestia liczby — tu chodzi o realne odwzorowanie dynamiki, czyli różnicy między najcichszym a najgłośniejszym fragmentem dźwięku, bez ryzyka pojawienia się zniekształceń czy artefaktów cyfrowych. Często spotykam się z myśleniem, że 8 lub 12 bitów wystarczy, bo przecież „kiedyś tak się robiło” albo „do mowy się nada”. Niestety, tak niska rozdzielczość oznacza zakres dynamiczny odpowiednio ok. 48 dB dla 8 bitów i 72 dB dla 12 bitów, a to zdecydowanie za mało do realistycznego nagrania muzyki o dynamice 100 dB. Przy takiej rozdzielczości słychać cyfrowe szumy i typowe „trzaski” wynikające z błędów kwantyzacji, co zupełnie nie przystaje do dzisiejszych standardów. Nawet 16 bitów, które przez długie lata były wyznacznikiem jakości (np. płyty CD), zapewniają dynamiczny zakres około 96 dB — teoretycznie blisko wymaganego minimum, ale w praktyce podczas edycji i obróbki audio ten zapas szybko się kurczy. W profesjonalnych zastosowaniach, żeby mieć komfort bezpiecznej pracy i nie martwić się o zniekształcenia, 24 bity stały się praktycznie koniecznością. Typowym błędem jest myślenie, że wyższa rozdzielczość to tylko niepotrzebna „przesada” — w rzeczywistości daje ona większą swobodę w miksie, minimalizuje szumy i pozwala zachować pełnię dynamiki nawet po wielu etapach przetwarzania dźwięku. Standardy branżowe wprost wskazują na 24 bity jako optymalne rozwiązanie do materiałów wymagających szerokiego zakresu dynamicznego, dlatego niższe wartości po prostu nie spełniają wymagań współczesnego nagrania profesjonalnego.