Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

W branży audio często spotyka się przekonanie, że niższa rozdzielczość bitowa wystarczy do zapisu dźwięku o szerokiej dynamice, jednak to bardzo uproszczone myślenie. Każdy bit w rozdzielczości daje około 6 dB możliwej dynamiki. Zatem przy 8 bitach dostajemy zaledwie ok. 48 dB, co nawet w przypadku prostych nagrań może generować zauważalne zniekształcenia i szumy kwantyzacji. 12 bitów to ok. 72 dB, co dalej jest za mało, żeby prawidłowo uchwycić materiał o dynamice 100 dB – tu już cicho grane instrumenty lub delikatne fragmenty stają się niemal niezauważalne przez szum tła czy charakterystyczne „kroki” poziomów głośności. 16 bitów wydaje się być kompromisem, bo daje 96 dB, a przez lata był to standard w płytach CD. W praktyce jednak, przy nagrywaniu i edycji audio, często wykorzystuje się znacznie szerszy zakres dynamiczny niż to, co potem trafi do końcowego pliku. Praca na 16 bitach podczas nagrania praktycznie nie zostawia marginesu bezpieczeństwa – każde przesunięcie poziomu sygnału czy dodatkowa obróbka mogą skutkować przesterowaniami albo wyraźnym pogorszeniem jakości. Właśnie dlatego profesjonaliści nagrywają w 24 bitach, nawet jeśli ostateczny materiał zostanie zredukowany do 16 bitów przy eksporcie. To pozwala uniknąć straty detali i niepożądanych zniekształceń, a także zapewnia lepszą jakość przetwarzania w każdym etapie produkcji. Warto pamiętać, że wybierając zbyt niską głębię bitową, bardzo ograniczamy sobie możliwości – i to nie tylko na etapie nagrania, ale też późniejszego miksu i masteringu. To trochę tak, jakby próbować malować obraz bardzo grubym pędzlem – po prostu nie da się oddać wszystkich szczegółów.