Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli limitery z kompresorami o wysokim stopniu kompresji – i to całkiem zrozumiałe, bo oba procesory działają na poziomie dynamiki sygnału. Jednak różnica jest fundamentalna. Przykładowo, wartości 1,4:1 czy 2:1 to bardzo łagodne ustawienia kompresora, stosowane raczej do subtelnej kontroli dynamiki, na przykład na delikatnych ścieżkach wokalu czy akustycznych instrumentów. Taki stopień kompresji nie ma szans zahamować nagłych skoków poziomu, a już na pewno nie ograniczy sygnału do sztywno ustalonego maksymalnego poziomu, co jest ideą limitera. Z kolei 6:1 to już wyraźna kompresja i bywa stosowana na perkusji, basie czy w muzyce elektronicznej, ale to wciąż nie jest limiter. Kompresor nawet o ratio 10:1 albo 20:1, choć bardzo agresywny, przepuści głośniejsze szczyty – tylko je mocno stłumi. Dopiero proporcja ∞:1, czyli nieskończoność do jednego, sprawia, że sygnał nie przekroczy progu nawet o 0,01 dB. I to jest właśnie cecha wyróżniająca limiter. W praktyce miksowania i masteringu limiter to ostatnia instancja, która chroni przed przesterem – szczególnie w sytuacjach, gdy materiał idzie do radia, TV albo serwisów streamingowych. Niektórzy początkujący realizatorzy wychodzą z założenia, że wystarczy mocno ustawić kompresor i to już będzie limiter – niestety to nie działa tak prosto. Różnice są też w konstrukcji algorytmów: limitery mają bardzo szybki czas reakcji (attack) i często funkcję lookahead, żeby wyłapać nawet najkrótsze skoki sygnału. Dobrą praktyką jest zawsze świadomie wybierać narzędzie do danego zadania – kompresor do kształtowania dynamiki, limiter do ochrony przed klipowaniem. Mylenie tych procesów prowadzi do typowych błędów w miksie, takich jak przesterowane piki lub zbyt agresywnie zduszony materiał audio bez zachowanej przejrzystości.