Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wiele osób myli klasyczne wartości ratio używane w kompresji z tymi charakterystycznymi dla limitera. Stopnie kompresji typu 1,4:1 czy 2:1 są typowe dla bardzo łagodnych ustawień kompresora, gdzie sygnał powyżej progu jest tylko nieznacznie redukowany – to raczej subtelne „wyrównywanie” dynamiki, a nie twarde ograniczanie. Wartość 6:1 stosuje się już przy mocniejszej kompresji, w sytuacjach kiedy chcemy wyraźnie spłaszczyć dynamikę, ale wciąż nie jest to granica, która oddziela zwykły kompresor od limitera. Typowym błędem jest traktowanie wysokich, lecz skończonych wartości ratio (np. 6:1 czy nawet 10:1) jako stopnia kompresji dla limitera – w rzeczywistości limiter działa dopiero przy teoretycznym stosunku ∞:1, czyli nieskończonym. W tym przypadku wszystko, co przekracza próg, jest natychmiast ścinane, bez względu na poziom sygnału. Z mojego doświadczenia wynika, że łatwo to pomylić, zwłaszcza przy nauce obsługi procesorów dynamiki, bo wielu producentów sprzętu oferuje „kompresory o wysokim ratio”, reklamując je jako limitery. Z technicznego punktu widzenia limiter jest narzędziem stricte zabezpieczającym – używanym do ochrony systemów nagłośnieniowych czy zapobiegania klipowaniu w masteringu. Gdyby użyć mniejszego ratio, zostałoby trochę dynamiki, co czasami jest pożądane, ale w limiterze chodzi o bezwzględne ograniczenie. Warto też pamiętać, że standardy branżowe wyraźnie rozróżniają kompresję od limitowania właśnie przez tę wartość ratio. Więc jeśli gdzieś spotkasz opis limitera z innym ratio niż ∞:1, miej się na baczności – prawdopodobnie to tylko marketingowy kompromis, a nie pełnoprawny limiter zgodny z profesjonalnymi praktykami.