Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często zdarza się, że ktoś uznaje parametry typu bardzo wysoka częstotliwość próbkowania albo konkretny format pliku za automatyczną gwarancję najlepszej jakości dźwięku. Tymczasem diabeł tkwi w szczegółach, czyli w połączeniu kilku parametrów – formatu, częstotliwości próbkowania i głębi bitowej. Weźmy na przykład pliki .wav z 96 kHz, ale tylko 8 bitami – to taka pułapka, bo o ile 96 kHz daje nam bardzo dużą ilość próbek na sekundę (więc szczegółowość jest wysoka), to głębia 8 bitów jest niestety bardzo słaba. Oznacza to ogromne ograniczenie dynamiki i wyczuwalnie „ziarnisty” dźwięk, a to już mocno ogranicza sens tak wysokiej częstotliwości. Podobnie jest z wariantem .wav, 192 kHz, 8 bitów – 192 kHz wygląda imponująco, ale 8 bitów to w praktyce poziom dźwięku z dawnych konsol do gier czy tanich syntezatorów, a nie profesjonalnego audio. Częstym błędem jest przekonanie, że najważniejsza jest tylko częstotliwość – a głębia bitowa schodzi na dalszy plan. W praktyce oba te parametry muszą być wysokie, żeby mówić o naprawdę dobrej jakości. Jeśli chodzi o .aiff, 48 kHz, 16 bitów – to już coś sensownego, bo format jest bezstratny, głębia daje dobrą dynamikę, ale 48 kHz to standard telewizyjny czy filmowy, podczas gdy 96 kHz to poziom wykraczający poza potrzeby większości zastosowań, ale doceniany w produkcji studyjnej za większy „zapas” przy obróbce dźwięku. Z mojego doświadczenia, największy błąd popełniają ci, którzy skupiają się tylko na jednym parametrze: „dużo kHz” lub „jakiś tam plik bezstratny” i nie zwracają uwagi na głębię bitową. Profesjonaliści zawsze patrzą na całość, bo dopiero wtedy można uzyskać materiał, z którym dobrze się pracuje i który brzmi dobrze niemal na każdym sprzęcie. Warto też pamiętać, że formaty takie jak .aiff czy .wav, jeśli mają odpowiednio wysoką głębię i częstotliwość, są równoważne – klucz to właśnie te wartości, a nie sama rozszerzenie pliku.