Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Wybierając parametry pliku do cyfrowego zapisu dźwięku, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że dowolny wzrost jednej wartości (np. częstotliwości próbkowania) zawsze skutkuje lepszą jakością, a format pliku jest mniej istotny. Jednak to nie do końca tak działa. Plik .wav z próbkowaniem 96 kHz, ale tylko 8 bitów, może wyglądać atrakcyjnie na pierwszy rzut oka, bo 96 kHz to już poziom profesjonalny, tyle że 8 bitów to bardzo niska rozdzielczość. Efekt? Drastycznie ograniczona dynamika sygnału (tylko 256 poziomów kwantyzacji), co w praktyce daje dźwięk mocno zniekształcony i ziarnisty, kompletnie nieprzydatny w zastosowaniach studyjnych czy archiwizacyjnych. Z kolei pliki .aiff lub .wav z nawet ekstremalnie wysokim próbkowaniem (jak 192 kHz), ale również tylko 8 bitami, będą miały ten sam problem – szerokie pasmo, ale tragicznie niską jakość odwzorowania amplitudy. 16 bitów to absolutne minimum dla profesjonalnego dźwięku, a 8 bitów sprawdza się co najwyżej w bardzo prostych zastosowaniach, np. do generowania efektów dźwiękowych w retro grach czy urządzeniach o bardzo ograniczonych zasobach. Z kolei opcja 48 kHz przy 16 bitach (w .aiff) to już standard stosowany np. w produkcji wideo czy sprzęcie broadcastowym, ale nie daje aż takiej szczegółowości jak 96 kHz, która jest oczekiwana przy pracy z materiałem do masteringu czy archiwizacji. Trzeba mieć na uwadze, że dobry format (nieskompresowany, bezstratny), wysoka częstotliwość próbkowania oraz odpowiednia głębia bitowa muszą iść ze sobą w parze – nie wystarczy tylko wybrać jeden z tych parametrów na wysokim poziomie. Moim zdaniem najczęstszy błąd to niedocenianie znaczenia bitów, bo to od nich zależy naturalność i głębia dźwięku – nawet genialnie wysokie próbkowanie nie uratuje kiepskiej rozdzielczości bitowej.