Kwalifikacja: AUD.08 - Montaż dźwięku

Często pojawia się zamieszanie wokół rodziny systemów Dolby, bo nazwy brzmią dość podobnie, a ich funkcje różniły się na przestrzeni lat. Dolby, samo w sobie, to marka i ogólna nazwa technologii redukcji szumów oraz różnych systemów dźwięku – nie jest to precyzyjna odpowiedź na pytanie o cyfrowe wielokanałowe kodowanie. Z kolei Dolby Stereo to bardzo znany, ale mocno już przestarzały system stosowany od lat 70., gdzie dźwięk stereo kodowano w sposób matrycowy na dwóch ścieżkach optycznych. Owszem, pozwalał on na pewnego rodzaju symulowanie przestrzennego dźwięku, ale wszystko w ramach sygnału analogowego, bez wydzielania niezależnych kanałów cyfrowych. Dolby Pro Logic to niejako rozwinięcie tej idei – tutaj również używano kodowania matrycowego, ale system umożliwiał rozdzielenie sygnału na cztery kanały (lewy, prawy, centralny, surround) i był szeroko stosowany w domowych systemach audio, nie w kinach. Jednakże, wciąż była to technologia analogowa, zależna od jakości nośnika i podatna na zakłócenia. Błąd, jaki tu często popełniamy, to zakładanie, że każda kolejna wersja Dolby była od razu cyfrowa i wielokanałowa, ale w rzeczywistości przeskok na pełną cyfrowość i prawdziwe wielokanałowe ścieżki dokonał się dopiero w rozwiązaniach takich jak Dolby Theatre System (czyli Dolby Digital Cinema, Atmos). Praktycznie nie da się osiągnąć obecnego poziomu immersji i jakości dźwięku w kinie przy użyciu systemów matrycowych, bo one nie pozwalają na niezależne sterowanie każdą ścieżką i precyzyjne pozycjonowanie efektów. Z mojego doświadczenia wynika, że rozpoznawanie, które systemy były cyfrowe, a które analogowe przynosi sporo punktów w praktykach zawodowych – warto więc dobrze zrozumieć, na czym polegał ten przełom technologiczny.